İçimdeki Tanrı "Yollarınız farklı olsa da varacağınız yer aynı."

Ben Duygusundan Arınmak Kalıplarını Kırmak

Doğru olduğunu göstermek için koyduğun kurallar seni daha mı doğruya götürdü? Gerçek senle mi buluşturdu?

“Asıl amaç” dediğin şeyin bu olduğunu kalbinle onayladın mı? Yoksa kendini madde aleminde yüceltmek için, kalbinin seni çağıran, özünle buluşmanı sağlayan sesini duymak istediğin gibi mi duydun? Madde alemindeki seni gerçek sen zannettin. Asıl olanın “ben” değil, “hiç olmak” olduğunu unuttun. Kendi koyduğun kuralları “Tek” olanın kuralıymış gibi görmek istedin. Oysa kurallar açık, yalın. Ben diyebilmek için kendine göre algıladın; vicdan dediğin duyguyla onayladın. Aslında onayladığın ben merkezciliğinden başkası değil.

Herşeye bir cevap bulmak zorunda mısınız? Bırakın bazı şeyler de maddeleşmesin. Sadece hissedin, kalbinizle anlayın. O zaman maddenin anlamının sizin için o kadar da önemli olmadığını anlayacaksınız. Ve o zaman “Tek” olanın kanunlarının gerçekte ne için olduğunu anlarsınız.

İstediğin, çok arzu ettiğin şeylerin ardı arkası kesilmiyor. Biri biterken bir diğeri başlıyor. Ne arıyorsun? Ne buluyorsun? Bir düşün. Gerçekte aradığın ne? Eğer gerçek aradıkların şimdiye kadar bulduklarınsa neden sana yetmiyor? Yoksa yanlış şeyi mi istiyorsun?

Gerçekte bulmak istediğini yanlış sekilde mi arıyorsun? Bir düşün…

Birlik ve Beraberlik İçinde Olmanız Gerekir

Koşulsuz sevgiyi hissedebilmeniz için önce birlik kavramını hissetmeniz; sözde değil gerçekte hayatınıza uygulamanız gerekmektedir.

Gereksinim duyduğun ya da özlemini çektiğin mutluluğa erişebilmeyi yalnız kendin için mi istiyorsun? O zaman, bu istediğin seni gerçek mutluluğa götürebilir mi? Yoksa sadece egonun güçlenmesini, seni daha fazla sarmasını mı sağlar? Birbirinizin bilgi, beceri ve deneyimlerini hiçbir duygu üretmeden gözlemleyin. Maddenin sizin üzerinizde hüküm sürmesini sağlayan kıskançlık, nefret, hayranlık, kızgınlık gibi duygulardan sıyrılıp, birbirinizle gerçek bir paylaşma sağlarsanız, oluşan enerjinin senin üzerinde yaratacağı etki, özünü arama yolunda karşılaştığın engelleri çok daha rahat aşmanı sağlar. Sanki bildiğin yolda yürüyormuş gibi olursun.

Birbiriniz için hissettiğiniz duygular kendiniz için hissettiğiniz duygulardan farklı değildir. Bu duyguları kendiniz geliştirdiniz.

Özünüzün enerjisinin saf, temiz olduğunu, insanoğlunun bunu madde alemine daldıkça değiştirdiğini bil. Hepinize aynı saflıkta ve temizlikte enerji gelmekte, özde birsiniz. Sizin yarattığınız, sizi amacınızdan uzaklaştıran bu duygulara sıfır noktasından bakabilmeyi öğren. Yollarınız farklı olsa da varacağınız yer aynı.

Asıl Varoluş Amacınızı Hatırlama

Ruhun bedenle olan irtibatında kusursuz bir uyum, tam olarak anlaşılması zor bir gerçeklik vardır.

Beden ve perispiri birbirinden hem ayrı hem de bir bütün olarak düşünülmeli. Bedenin gevşeme anındaki yaydığı titreşimin düz bir çizgi gibi olması gerekir; öyle bir sakinlik, öyle bir dinginlik. Kalp atışlarınız aynı ritimde olmalı. Bu da ancak madde alemindeki düşünce formlarınızın ve sizi saran esiri bedeninizin daha süptil hale gelmesi ile mümkündür. Kalbinizin atışını kontrol etmek isterseniz bu sizi daha fazla esiri beden ve fizik beden arasındaki koordinatsızlığa götürür. İki bedeninizin de aynı frekans ve aynı çizgide titreşmesi için yalnızca sıfır noktasında kalabilmeyi deneyimlemeniz gerekmektedir.

Bu yapılan çalışma, sizin öz varlığımızla tekrar irtibata geçmeniz için gerekli olan, madde aleminde kendi var ettiğiniz, maddenin sizin üzerinizdeki etkisinden kurtulmanız için yapmanız gerekenlerden biridir.

Lineer çizgiyi yakaladığınızda asıl varoluş amacınızı hatırlamaya başlarsınız ve o zaman aslında ne olduğunuzu anlarsınız.

TIK

İçimdeki Tanrı 

 

Ne Biliyorsam Hepsini Anaokulunda Öğrendim

Ne biliyorsam hepsini anaokulunda öğrendim, erdem denilen şeyin diplomanın ucunda değil, hemen elinizin altında olduğunu daha anaokulunda öğretmişlerdi. Nasıl yaşanacağını, başarının nerede olduğunu, sevginin nasıl bulunacağını hep orada öğretirler.

-Herşeyi paylaş
-Hak yeme
-Kimseyi incitme
-Kimseye vurma
-Kendi kirlettiğini temizle
-Aldığını yerine koy
-Yemekten önce ellerini yıka
-Birini incittiğinde özür dile
-Tuvaletten çıkınca sifonu çek
-Sana ait olmayanı alma
-Biraz düşün, biraz dans et, biraz çalış
-Sevgi dolu bir hayat sür

Şu maddelerden herhangi birini alıp, genişletip süslü sözlerle bezeyin, aile hayatınıza, işinize, dünyanıza uygulayın. Ne kadar doğru ve sağlam olduğunu göreceksiniz.

 

* * *

“Bu çetin devirde bize darbeler indiren kötülüklere karşı güçlü bir panzehir.”
Baltimore Sun

Robert Fulghum, yirmi beş yıl önce New York Times çok satanlar listesinde bir numaraya oturan basit bir kitap yazdı. Ne Biliyorsam Hepsini Anaokulunda Öğrendim bütün dünyada sevildi ve on milyondan fazla sattı.

Fulghum bu kitapta hayata, ölüme, sevgiye, hüzne ve en iyi pişmiş bifteğe kadar tüm fikirlerini paylaşıyor. Kirli çamaşır yığınında saklı kıymetli dersler… bir kutu pastel boyanın sihri… sardalyelere karşı saklambaç ve bu oyunların, Tanrı’nın doğasıyla ilgisi.
Ne Biliyorsam Hepsini Anaokulunda Öğrendim, okura hayata ve küçücük detayların önemine ilişkin bir bakış sunuyor. Kitabın ilk basımından sonra Robert Fulghum’un yazdıklarını düşünme, değerlendirme, tekrar tartma fırsatı oldu ve bu baskıya, klasik konu başlıklarına dair yeni fikirler ve yirmi beş yılın sonunda yeni bir giriş yazısı ekledi.
Belki hayata dair bu yazılar, günümüzün kaotik, zorlayıcı dünyasında, basit olaylarda derin bir anlam bulunabileceğini keşfeden okuyucularda çok daha yoğun etkiler yaratacak.

İçimdeki Tanrı "Madde size hükmetmesin, siz onu amacınıza ulaşmada araç olarak kullanın."

Madde Size Hükmetmesin

Dünya yaşamında madde ile olan bağını bir anda koparman mümkün değil. Bunu yapman doğru da değil. Özünü arama yolculuğunda madde ile olan bağını bağımlılık noktasından sıfır noktasına çekebilmek gerekir.

[Sıfır noktası: varlığın yüceliğini bilip, herşe
yin, her olayın bir düzen, bir ahenk içinde olduğunu bilmek. Madde aleminde istek, arzu ya da karşılaştığınız engellerde ne olumlu ne de olumsuz düşünce formu oluşturmamak, akışına güvenmek. Varlığının sesini dinleyip, gerçekte seni geliştirecek olan deneyimi yaşamak.]

Önce dünya hayatının sizin için ehemmiyetini düşünün. Neden sizin için önemli? Sahip olduğunuz, sizi mutlu ettiğini düşündüğünüz şeyler sizi gerçek anlamda mutlu ediyor mu? Yoksa gerçek mutluluk zannettiğiniz maddenin sizin üzerinizde kurduğu hükümdarlığı mı?

Madde ile birlikte olmak, maddeyi bir araç olarak kullanmak zorundasınız. Eğer onu soyutlarsanız özünüze ulaşma yolundaki en büyük engel olan nefsinizi önemsememiş olursunuz. Oysa asıl mesele nefsinizi terbiye etmek. O zaman yapılması gereken, maddenin sizin üzerinizde hükümdarlık kurmasına izin vermemek ve maddeden kendinizi soyutlamaya çalışmamak.

Yaşantınızda istek ve arzularınız için ne olumlu ne de olumsuz düşünmeyip sıfır noktasında kalabilmek. Bunu yapabilirseniz o zaman bu istek ve arzularınız çıktığınız özüne ulaşma yolculuğunda size gerçek anlamda hizmet etmiş olur.

Madde size hükmetmesin, siz onu amacınıza ulaşmada araç olarak kullanın.

İyi ya da kötü diye birşey yok

İyi ya da kötü senin dünya hayatında karşılaştığın olayların yansımasıdır. Sen zorluklarla ya da senin titreşimine uygun olaylarla karşılaşınca hissettiğin duygulara verdiğin isimlerdir bunlar.

İyi olay kötü olay, neye göre iyi, neye göre kötü…

Ben merkezli yaşıyorsunuz, madde alemiyle yoğrulduğunuzdan beri giderek artan ben merkezciliğiniz var.

Mutluluğu arama yolunda dünya hayatını gerçek hayatın zannettin. Gerçek senle olan bağını unuttukça madde alemine daha fazla girdin. Nefsini besledin büyüttün. Sen ve senin düşünce yapına uygun olayları ve beşer varlıkları iyi belledin. Kendini dairenin merkezinde, senin titreşimindekileri de etrafında gördün. Gerçek bu mu? Yoksa sen böyle olmasını mı istiyorsun? Bu düşünce seni gerçek sana götürüyor mu? Yoksa etrafındaki katmanları artırıyor mu?

Madde aleminde yaşadığınız deneyimlerin gerçekte sizin için ne ifade etmesi gerektiği bilincine vardığınızda, iyi kötü kavramları size hiçbir şey ifade etmemeye başlar.

Karşınıza çıkan olaylara ve sizinle aynı titreşimde olmadığını düşündüğünüz beşer varlıklara nefret, kızgınlık, öfke yerine sevgi ve hoşgörü hissettiğiniz zaman iyi kötü kavramları anlamını yitirir.

Unutmayın ki yok birbirinizden farkınız, özde birsiniz, teksiniz. Ancak bunun anlamını kavrarsanız o zaman kalbinizin derinliklerinden gelen sesi yavaş yavaş duymaya başlarsınız.

Gerçek duygu gerçek akıl

Karar mekanizmasının en önemli unsurları duygu ve akıl yönetimidir. Özlemini duyduğunuz gerçek yaşam, gerçek bilinç düzeyine çıkabilmeniz için gereken, duygularınızın ve akıl yürütme melekelerinizin denge prensibine uygun işleyişini sağlamalısınız.

Bu işleyişi öğrenebilmeniz için size engel gibi görünen deneyimler ya da fizik bedeninizi sarsacak olaylarla karşılaşırsınız. Bu olaylara sizi madde alemine gereğinden fazla bağlayan düşünce ve hissiyatla değil, gerçek duygu enerjisiyle bakabilmek önemlidir.

Gerçek duygu enerjisi özünüzün saflığını, temizliğini taşır. Onda iyi ya da kötü nitelik yoktur, nötürdür.

Şimdi bu anlatılmak istenen yeterince anlaşılmasa da zaman içinde her insanoğlu yavaş yavaş bütün benliğiyle anlayacaktır. Akıl yürütmek, mantıklı olmak, sizin dünya yaşantınızda karşılaştığınız deneyimlerden en az acı çekerek çıkmak için kullandığınız melekenizdir. Aslında akıl, gerçek duygu yakalandıktan sonra, onu madde alemine uygulamada izlenmesi gereken yolları belirleyen bir araç olmalıdır. Akıl ve duygu birbirini tamamlayan ve denge prensibine göre yönlendirilmeleri gereken melekelerdir.

Gerçek duygunun ve gerçek aklının seni asıl sana götüreceğini bil.

TIK

İçimdeki Tanrı 

Adam Fawer - Empati

Yaşamınızın kontrolü sizde değil!
Öyle olduğunu düşünebilirsiniz, ama yanılıyorsunuz.
Elbette ki kendi kararlarınızı kendiniz vermekte özgürsünüz.
Bu kitabı kapatabilirsiniz.
O sandalyede oturmaya devam edebilirsiniz.
Ya da gözlerinizi oymak gibi çılgınca bir şey yapabilirsiniz.
Ne isterseniz yapabilirsiniz.
Ama sorun şurada: Ne isteyeceğinizi kontrol edemezsiniz.
Her davranışınızı önceden belirleyen arzularınız ruhunuzun o kadar derinlerine işlemitir ki, onlara dikkat bile etmezsiniz.
Ve bu da sizi mükemmel bir köle yapar.
Bu nedenle, hayatınızı yaşamaya devam edin. Ne isterseniz yapın.
Sadece 'isteklerinizin' tümüyle sizin kontrolünüzde olmadığı gerçeği üzerine kafanızı çok fazla yormamaya çalışın.

R.Will - Yeniden Başla

 

Kendini yorgun hissetsen bile,
Başarı senden kaçsa bile,
Bir hata sana zarar verse bile,
Hatta ihanet sana acı verse bile,
Bir hayal yok olsa bile,
Gözyaşları gözlerini yaksa bile,
Kimse gayretini fark etmese bile,
Nankörlük ödülün olsa bile,
Anlayışsızlık seni gülmekten alıkoysa bile,
Ve hatta her şey,
hiçbir şey olsa bile,
Vazgeçme,
Yeniden Başla..

R.Will

Osho - Özgürlük sana kanat verir

Ben tüm hayatım boyunca uyumsuz birisi oldum... Ailemin içinde, dinimde, ülkemde; ve bundan çok büyük bir keyif aldım çünkü toplumla uyumsuz olmak birey olmak demektir.

Varolan kurulu düzenle uyumlu olmak, bireyliğini kaybetmek demektir. Ve bütün dünyan bundan ibaret.

Uzlaşmaya gidip bireyliğini kaybettiğin an, her şeyi ...kaybetmiş olursun. İntihar etmiş olursun. Yaşadığımız dünya düzenine uyum sağlamış olan insanlar, kendilerini yok etmiş olan insanlardır.

Bunun çok büyük bir cesaret, çok güçlü bir özgürlük duygusu gerektirdiği kesin; aksi halde bütün dünyaya karşı tek başına direnemezsin. Ama bütün dünyaya karşı çıkmak o kadar büyük bir keyif, neşe ve lütuftur ki, hayatlarında hiç toplumla uyumsuzluk yaşamamış olanlar bunu anlayamaz.

İnsanlık tarihindeki bütün büyük isimler toplumlarında birer çıban başı olmuştur. İnsanoğlunun mutluluğuna ve dünyanın güzelliğine katkı yapmış olan bütün insanlar, toplumlarıyla çatışma içinde olmuştur. Uyumsuz olmak çok değerli bir niteliktir.

Hiçbir noktada taviz verme. İlk uzlaşma, senin yıkımının başlangıcıdır.

Bununla, inatçı olman gerektiğini söylemiyorum; eğer bir şeyin doğru olduğunu görüyorsan, ona uy. Ama bir şeyin doğru olmadığını fark ettiğin an, bütün dünya doğru olduğunu hissediyor olsa bile, o şey artık senin için doğru değildir. Konumunu sabitle. Bu sana dayanma gücü, azim ve belli bir bütünlük verecektir.

Uyumsuz olmak demek, egoist olmak demek değildir. Eğer bir egoistsen, er ya da geç uzlaşmaya gidersin. Ne zaman daha egoist olmanı sağlayacak bir grup insan, bir toplum ya da bir ülke bulursan, hemen o topluma uyum sağlarsın. Gerçek uyumsuz mütevazı bir insandır, o yüzden kimse onu içine çekemez. O özgürdür, çünkü egosundan özgürleşmiştir.

Benim anlayışıma göre sadece zeki olan ve birey olan insanlar dışlanır. İtaatkâr insanlar, bireyselliği olmayan insanlar, ifade özgürlüğü olmayan insanlar, hiçbir şeye hayır diyemeyen, kendi arzusuna karşı olsa bile evet demeye hazır olan insanlar bu dünyada saygın bir konuma yükselirler. Onlar başkan olur, onlar başbakan olur. Onlar, sırf intihar etmiş oldukları için her şekilde saygı görürler. Onlar artık yaşamıyor, fosilleşmiş durumdalar. Yaşayan bir insanı nasıl belirli bir kalıp içine sokabilirsin? Her birey özgündür. Neden bir başkasının kalıbına sığsın ki?

Dünyadaki bütün mutsuzluk çok basit bir şekilde açıklanabilir: Herkes, doğalarının olmalarını istediği şeyin ne olduğu araştırılmadan, başkaları tarafından kesilip, kalıplanarak bir düzene uyduruluyor. Varoluşa bir fırsat bile vermiyorlar. Çocuk doğduğu andan itibaren onu bozmaya başlıyorlar. Tabii, tamamen iyi niyetli olarak. Hiçbir ebeveyn bunu bilinçli olarak yapmıyor ama onlar da aynı şekilde şartlandırılmışlar. O da aynı şeyi çocuğuna uyguluyor; başka bir yol bilmiyor ki.

İtaat etmeyen çocuk sürekli ayıplanıyor. İtaatkâr çocuk ise sürekli övülüyor. Peki ama sen hiç itaatkâr bir çocuğun herhangi bir yaratıcı alanda dünyaca ünlü olduğunu gördün mü? Sen hiç edebiyat, barış ya da bilim Nobel ödülü almış itaatkâr bir çocuk duydun mu? İtaatkâr çocuk sıradan kalabalığın bir parçası olur.

Ben her yerde sürekli bir uyumsuz olarak yaşadım ve her anını, her damlasını keyifle yaşadım. Sadece kendin olmak o kadar güzel bir yolculuk ki.

Tık   Osho - Cesaret - Scribd

İçimdeki Tanrı "Sevgi seninle olsun."

Egoyu Sen Yarattın

Kalbinin en kuytu köşesinde sakladığın sonra da unuttuğun özünün bilgisini artık hatırlama zamanı…

İnsanoğlu artık bilinçli yada bilinçsiz kum saatinin içindeki kumların azaldığının farkında. Bunun için yapması gerekeni içgüdüsel olarak biliyor: “Özüyle buluşmak”. Hedefine ulaşmak için önüne çıkan büyük kayadan yani egosundan kurtulması gerektiğinin hissiyat olarak farkında. Onun içindir bu büyük arayış, sağa sola savrulmalar, medet ummalar. Aslında yapmaları gereken sadece herkese aynı gözle bakabilmek. Kolay mı zannettin? Yaptığını mı düşünüyorsun? O zaman bir daha düşün… Belirli bir düzen, belirli kurallar etrafında geçti hayatın. Hep daha iyisini yapman gerektiği öğretildi. Bunu öğreten de sensin. Bu “Tek” olanın kuralı değil. Egoyu sen yarattın. Özünde bu bilgi yoktur. Sen kendini değiştirdin ama artık anlamaya başlıyorsun, hatırlamak istiyorsun, yarattığın egoyu artık yok etmek istiyorsun. O zaman önce kendini bağışla. Bilinçaltında kendine olan kızgınlığından başla. Kendini sev, hatalarını bil, bundan dolayı kendini affet.

Kendine kızmadığını mı düşünüyorsun? O zaman hayatını gözden geçir. Karşına çıkan engeller aslında birbirine ne kadar benziyor. Bu engelleri kızdığın benlikleri yok etmek için yaratıyorsun. Bir düşün, kendinden kendine bir itiraf bu… Zor gelse de, bunu yaptığında değişim için büyük bir adım atmış olacaksın.

Varlığın Bilgisini Alabilmek

Her insanoğlu özünün bilgisine ulaşacaktır. Bütün bilgiyi bir anda almak mümkün değildir. Onun için birbirinizin bilgi, tecrübe ve deneyimlerinden yararlanmanız bu yolculukta sizin engelleri daha rahat geçebilmenize yardımcı olur.

Karşılaştığın her varlıktan öğrenebileceğin birşey olduğunu unutma. Kalbinin sesini dinle, o seni yanıltmaz. Hep sevgi enerjisinin içinde olduğunu bil. Kuşkuyu etrafından uzaklaştır. Karşılaştığın varlığın senin gibi özünü arama yoluna girmiş bir gezgin olduğunu unutma!

Bir karşılaşma yaşanmışsa muhakkak paylaşılacak şeyler vardır. O anda küçük bir bilgi zannedilebilir ama unutma ki küçük bir kartopu yuvarlana yuvarlana kocaman bir kartopuna dönüşebilir. Dinle, söylenen sözlere değil onun arkasındaki o ruh varlığının aslında sana ne bilgi vermek istediğine bak.

Sevgi seninle olsun.

Varlığının Sesini Duyabilmek

İnsanoğlu yaradılışından beri neden var olduğunu bilmek istedi. Çeşitli sonuçlara vardı. Ama hiçbir zaman tek bir sonuçta mutabık kalamadı. Hep bir sır olarak kaldı. Bu sırrın gerçek cevabını ancak kalbinin bilgisine ulaşanlar anlayabileceklerdir. Eninde sonunda bu bilgiye bir gün insanoğullarının hepsi ulaşacaktır.

Aldığınız her bilgi sizin şuur alanınızda farklı bir bakış açısı yaratır. Yavaş yavaş değişmeye başlarsınız. Etrafınıza ördüğünüz kabuklar yumuşamaya, kopmaya başlar. Size öğretileni değil, kendi doğrunuzu bulmaya başlarsınız. Yolun başındayken yolun sonunu nasıl anlayabilirsin ki? Varlığın sana hep gerçek doğru bilgiyi kesintisiz olarak yaratımından beri gönderir. Yaratımının ilk evresinde bu ses tekti ve sen bunu tüm benliğinle hissedip seni sarmasına izin veriyordun. Sonra yavaş yavaş sesler çoğaldı. Değişim başladı. Madde alemine daldıkça varlığının sesini uzaklaştırdın. O hep sana seslendi ama sen diğer sesleri dinledikçe onun sesini duymak istediğin gibi duydun.

Artık uyanmak istiyorsun ve bu seslerin seni gerçek mutluluğa götüremeyeceğini hissediyorsun. O uzaklardan gelen sesin yine ruhunu saran, kucaklayan tek ses olup seni değiştirmesini istiyorsun. Varlığınla buluşmak, geçtiğin bu yollardan tekrar geçmek, yaradılışının ilk evresindeki özünün bilgisine tekrar ulaşmak, varlığınla bir bütün olmak, iki değil tek olmak istiyorsun.

Unutma ki sen de “Tek” olanın bir parçasısın. O’nu biraz olsun anlayabilmek için varlığının sana söylediklerine kulak ver.

Uygulama:
Varlığının sesini duyabilmek… O sesi ancak kalbinle duyabilirsin. Kendini incele, söylediklerini, yaptıklarını… Bunları söylerken ve yaparken hangi sese kulak verdin? Olaydan bir an olsun çık, seninle olan bağını düşünme. Olayı tekrar imajine et. Bu sefer gelen seslerin doğruluğunu kalbine sor. Ne olursa olsun onu susturma, ya da sözleri değiştirme. Bu olayda duydukların hoşuna gitmeyebilir, canını yakabilir ama unutma ki amacın maddenin senin üzerinde kurduğu hükümdarlığından kurtulup artık sadece varlığının sesini tek ses olarak duyabilmek.

Madde alemiyle yoğrulmuş sen ve özünün bilgisini bilen sen. Artık tek olma zamanı gelmedi mi?

 

TIK

İçimdeki Tanrı 

 

İçimdeki Tanrı "Her zaman görüneni değil, arkasındaki güzelliği hisset. Bırak olaylar aksın, sen sadece sevgi ile bak."

Hiçbir Zaman Oldum Deme

Kalbinin derinliklerine indiğini, o engin okyanusa ulaştığını mı sanıyorsun? Yoksa ulaştığını zannettiren beşer varlığının sana oynadığı bir oyun mu? İşte bu nokta insanoğlunun en dikkat etmesi gereken noktadır.

İnsanoğlu bilgi enerjisi ile karşılaşmaya başlayınca aslında özünde saklı olanı bulup onunla tekrar hemhal olmaya, kendinde oluşan değişiklikleri fark etmeye başlar. Gücünün farkına varmaya başlar. İşte tehlike buradadır. Eğer bu noktada ben duygusundan yani egosundan sıyrılabilirse özüyle buluşma yolunda en büyük sınavı verir. Yoksa kalbinin derinliklerinden sızan o parlak, sıcacık ışığın büyüsüne kapılıp aydınlandığını, özüyle bütünleştiğini sanır. Bu, aydınlanma yolundaki sınavlardan biridir oysa…

Hiçbir zaman oldum deme. Olduğunu zannettiğin zaman sınavı veremediğin zamandır. Sadece izle, sendeki değişimi izle…

Özünle buluştuğunu nasıl anlayacağını mı merak ediyorsun? O eşsiz buluşmada duygu yoktur. Beşer varlığınla hissettiğin, bildiğin duygular yoktur. Onun için oldum diyemezsin. Sen artık sen değilsindir, tek olmuşsundur. Artık damla değil okyanus olmuşsundur.

İste özünle bir olmayı, iste. Egon için değil, tek olmak için iste. Hiçbir istek karşılıksız kalmaz. Eğer istediğinde samimiysen özün duyar sesini, yardım gelir. Samimi değilsen, dünya hayatındaki gücü istiyorsan yine yardım gelir. Egonun sesini öyle yüksek duymaya başlarsın ki, o ses artık senin etrafında kalın duvarlar örmeye başlar. Başka hiçbir sesi duymak istemezsin. Kendi etrafında dönüp durursun…

Dua et. Ettiğin duada samimi ol!

Değişim

Canın mı yandı? Çok mu acıdı? Neden acıdığını düşündün mü? Yoksa suçlu mu aradın?

Karşımıza çıkan engellerdeki duruşumuz kalbimizin kapısını aralamaya başladığımızda değişiklik sergiler. Kapıyı çaldın, sonra açmaya başladın. Bunun bir bedeli var: “değişim”. Güzel bir bedel.

Kapıyı ne kadar aralarsan o kadar değişirsin. Aynı olaya, o kapı biraz daha aralandığında başka gözle bakarsın. Ta ki kapı ardına kadar açılıncaya dek. O zaman olayın madde aleminde senin üzerinde yarattığı tesir etkisini kaybeder; olayın arkasındaki manevi tesirle ilgilenirsin. Özünün sana iletmek istediği mesajı alır, tevekkül edersin.

Bağışlamak

Sevgi öyle güzel bir anahtardır ki, her kapıya uyar. Kim seni üzdüyse düşün, seni üzen kimlik asıl olan değil, gelip geçici duygular, hisler.

Olayların görünen yüzünden ziyade, arkasındaki gerçekliği gör. Bir de bakacaksın ki sensin o. O zaman anlarsın neden birbirinizden farkınız olmadığını. Sevin birbirinizi, eksikliklerinizle sevin. Yok birbirinizden farkınız. Özünüz aynı, ne bir eksik ne bir fazla. Görün artık bu gerçeği!

İnsanoğlu kendisine ne kadar kızabilir. Başkasının sana yaptığına o kadar kız. Onun için dua et, sevgi gönder. O zaman hem kendini, hem de onu bağışlarsın. Kızgınlığını büyütürsen, öyle büyük bir ateş topu olur ki, kalbin ne sevgi duyabilir, ne de sevgi alabilir. Olduğun yerde kalırsın. Öyle bir kısır döngünün içine girersin ki aynı olayın etrafında döner durursun. Olayın adı değişse de içeriği aynı…

Her zaman görüneni değil, arkasındaki güzelliği hisset. Bırak olaylar aksın, sen sadece sevgi ile bak.

 

TIK

İçimdeki Tanrı 

Nihat Behram - Dörtlükler

İnsanlık Öğütü
İnsanlık yürekçe zengin
Hilafla, tavafla değil
Sevenler gönülce engin
Kubbeyle, hutbeyle değil

İnsan ol sevgiyle dolaş
Kafire küfürle değil
Cennete dünya ulaş
Ahrete seyirle değil

Bilimin peşinde yürü
Yobazın, dinbazın değil
Yoksulun düşünde büyü
Hırsızlık işinde değil

Hayata katkınla anıl
Malınla, mülkünle değil
Mazlumun bağrında sağıl
Zalimin koynunda değil

Dörtlükler

Acılar karşısında umudun kırılmasın
Zulümden ürküp saklanma sakın
Dursun istiyorsan kan ısır yaralarını
Unutma kuvvetli olmalısın

İnsansan eğer görevlerin var
İlk görevin dünyaya ışıltılar bulmaktır
Zincire vuruluysan kır zincirlerini
Özgür yaşanmayan hayat bulanıklaşır

Dalayan acılarsa, katliamlarsa halkı
Eriyorsa binlerce insan karanlık hücrelerde
Ağlamaktan yanıyorsa gözleri anaların
Yolu yok kurtuluşun isyanı seçmedikçe

Bunca kan verir elbet bir gün tomurcuğunu
Ey derin doğu, sislere bürülü yurdum, yaslı memleket
Sıyrılır karanlığından açılır alnın
Kavuşur güneşine durulur hasret

 
Zorbalar, cinayet orduları, caniler onlar
İçleri yarasa ve örümcek dolu
Toplanmış arsızca kemiriyorlar
Baygın uykusunda Anadolu’yu

Ellerinde vahşetin binbir aleti
Ellerinde kırbaç, zincir, urgan
Gün gelecek kan içinde boğulacaklar
Çünkü halkın yaraları daha doğurgan

İlk bulutu ilk kuşu senin ufkunda tanıdıysam
Bağrında kırlarının geçtiyse çocukluğum
Dostluğu, özlemi, aşkı senin dilinde yoğurduysam
Acıların da acılarımdır sevgili yurdum

Üflemekle güneş soğutulur mu
İte ite dağlar yürütülür mü
Taşımakla deniz kurutulmazsa
Kırılmakla halklar çürütülür mü

Yolunarak çiçek büyütülür mü
Ölüm ile hayat avutulur mu
Isınmadan demir çelik olmazsa
Halkı katledenler unutulur mu

Dünyanın neresinde mazlumlar ayaklansa
Yankılanır sesleri dağa taşa oyulur
Tutuşur senin de acıların yaralı Anadolu’m
Gün olur haykırışın uzaklardan duyulur

değiştir, bu senin elinde kaderini değiştir
alnının karasını umudun ışığıyla sil
unutma hayatı dövüşerek yatıştırman gerekir
uğrunda dövüşülmeyen umut da çare değil

herkes kendinin uzağından
seviyor kendini seyretmesini
yeter ki övgü olsun durmadan
fakat kuyruğuna basılan yılan gibi zehirli

buz üstünde, el elinde, dar günümdeyim
kurşun döksem çiğdem çiğdem gözyaşlı
uyusam uykumun farkındayım
dolaşsam şehir benden telaşlı

akşam olmuş, yağmur dinmiş, usul usul akşam olmuş
bir sızıdır oğul oğul yüreğimde yuvalanan bir sızıdır
uzak düşmüş yar kucağı diyar diyar uzak düşmüş
su hızıdır ömür ayıp yolum yolum akıp giden su hızıdır

yılların aylarınca uyusam seni
dünyanın dağlarınca yürüsem seni
dürüm dürüm gonca gonca tomurcuklanmış
güllerin dallarınca solusam seni

bir kuş çiz yavrum yüzüme gözyaşınla
bir kuş tel tel kirpiklerin kanat olsun
bir kuş çırpınan kalbi dudağımda
bir kuş yavrum sıcaklığın beni bulsun

seni nice acılardan soluyup aldım
istedim ki büyüsün ellerin ellerimde
istedim ki bebeğim
gözlerin gözlerimde umutlar gibi taze kalsın

yeryüzü düşmanca saldırdı bana
yine de kirlenmiş kar gibi günlerimin üstünde düş izleri var
yine de hasretim yaralı dudağımda
anlaşılmaz derecede anlaşılsın diye uğuldar

kekik kokusu duydum, kekik kokusu koynunda huysuz gecenin
uyandım birdenbire
haydi dedim, yüreğim gidelim bu şehirden
bu şehir koparmak istiyor beni özlemlerimden

yorgunum, çünkü yorgunluğumun
yaşamak gibi bir anlamı var
yine de yaşamaktan duyduğum mutluluğun
tadına düşmanlarım ulaşamazlar

düşmanın elindeki hançere adımı kazmışlar
sordum; dediler ki, yalın yürek dalaşıp şarkılar aranmışım
sordular; dedim ki, düşmanlarım halkın da düşmanlarıdır
bense uslanmaz aşkların yangınıyım o kadar

beni dövüşlere kırbaçladı hayatım
yüreğimi koşaradım taşımaya alıştım
yüreğim ki ne o bensiz çiçektir
ne de ben yüreğimsiz arıyım

özlemleri gibi anamın
mahzun mazlum kusursuz
yolumu dallardan gözlüyor babam
kana kana korkusuz

bahar gelmiş – balam benim – bahar gelmiş dayanmış
dalda yaprak – bebeceğim – suda köpük uyanmış
kuzulara özenmiş – kızım benim – körpe diller dillenmiş
aşığında yanmış – yavrucuğum – onun için beyazmış

 

Jakop

Köyün birisinde sığırcılık yapan zalim, ceberut, ama güçlü bir aile varmış. Bunlar çalışmadan yemeyi, başkasının malına -mülküne el koymayı, kafasına eseni dövmeyi, istediği kimsenin bağına - bostanına girmeyi iş edinmişler. Bunların dedeleri de böyle imiş zaten. Köyde ilk yer edinmeleri de birilerinin canını alıp malına el koyarak olmuş. Bunlar gider başkalarının bağını, bostanını talan eder, harmanlarını yağmalar emeksiz, çabasız, ama refah içinde yaşarlarmış. Üstelik bir de malını yağmaladıkları kimseleri “hırsız”, canını aldıkları 25 insanları “katil” ilan ederlermiş. Bu yağmacı, kan dökücü ailenin geçmişi herkes tarafından bilinirmiş ve bunlardan çekinilirmiş. Hırsızlık ve kan dökme konusunda şöhretleri pek fazla artınca bu aile oturmuş düşünmüş ve daha yeni, ince teknikler geliştirmeye karar vermişler. İçlerinden birisi daha kolay hırsızlık yapmanın, ev basmanın, bağ - bahçe talan etmenin gelişmiş bir yönetimini bulduğunu söylemiş talancı ve yalancı aileye. Bütün ailenin dikkati o tarafa yönelmiş. Aklı veren bu ailenin içine yerleşen ve onlardan gibi görünen, ama onlar üzerinden kendi hedeflerini gerçekleştiren, sinsi Jakop’muş.

Jakop aile toplantısında yeni projesini anlatmaya başlamış: “Bakın dostlarım, kardeşlerim. Yeni planım çok akıllıca ve risksiz. Üstelik bu planı devreye sokarsak kimse bizi hırsız, arsız diye adlandıramayacak. Biz “mağdur” olarak bu ahmakların bağına, bostanına gireceğiz. Göstere göstere gireceğiz ve kimsenin gıkı bile çıkmayacak. Kimse bize bir şey demeye cesaret edemeyecek” demiş.

Nasıl olacak bu Jakop demişler?

Jakop: “önce geceden bizim tavuklardan bir kaçını boğazlayacak ve bizim bahçenin - bostanın farklı yerlerine serpiştireceğiz. Sabah kalktığımızda boğazlanmış, telef edilmiş tavuklarımızı vaveyla ile bütün köye duyuracağız. “Bir tilki girmiş ve bizim tavuklarımızı telef etmiş, bu kabul edilemez bir şeydir. Biz bu tilkiye haddini bildireceğiz. Kimse bizim evimizde bizim tavuklarımızı böyle heder edemez! Tilkiye ve onu koruyanlara karşı savaş ilan ediyoruz! Ya bizimlesiniz, ya tilkilerle!” diye deklare edecek ve bütün köylüye korku salacağız. Sonrada kimin evine- bostanına girmek istiyorsak tilki sizin evde saklanıyormuş! Öyle bilgi aldık. “Ya tilkiyi ver bize, veya biz ne yapacağımızı biliriz!” diyerek evlere, bostanlara dalacağız. Böylece hırsızlık ve talan için değil, tilkiyi bulmak, adaleti sağlamak için girmiş olacağız” demiş.

Jakop’un teklifi herkese çok cazip gelmiş ve bunu hemen uygulamaya karar vermişler.

Bir gece planı uygulamaya koymuşlar 3 - 5 tane tavuğu boğazlayıp, yaralayıp evlerinin farklı yerlerine atmışlar. O esnada Jakop’un aklında yeni yıldırımlar çakmış, ailenin büyüğüne: “efendim tavuklar bize yeterince güçlü gerekçe de oluşturmayabilir; bir kaç koyun, hatta sığır da telef edersek elimiz daha güçlü olur” demiş. Ailenin içinden bir kaç kişi “olmaz öyle şey, tavuğu anladık tamam ama, bir tilki koyunları, sığırları nasıl boğazlar, buna nasıl inandırırız köylüyü” demişler. Diğerleri önemli değil demişler, biz tilkinin sığırları da telef ettiğine inandırırız köylüyü. Çok mantıklı olmasa da, gece 3 -5 tavuğu, bir kaç koyunu, bir kaç sığırı telef etmişler.

Bir sabah bütün köylü sığırcı ailesinin feryat figanı, vaveylası ile uyanmış. Evde herkes dizlerini dövüyor, kadınlar ağlaşıyor, erkekler tehditler savuruyor, intikam yeminleri ediyormuş. Bütün köylü bu gürültüye dikkat kesilmiş. Köylü olanları anlamaya çalışırken sığırcı ailesi: “bizi can evimizden vurdular; bunu kim yaptı ise göstereceğiz; intikamımız feci olacak! Caniler! hainler! katiller! vs.” diye dövünüyor ve tehditler savuruyorlarmış. Bunu yapanlar iğnenin deliğine dahi girse bulacağız, cezasını mutlaka vereceğiz” diyorlarmış. Bu ailenin şerrini, zarar verme kabiliyetini bilen, bunların yalakası onursuz bazı aileler - kişiler hemen bunların yanında yer almış ve: “evet sığırcı ailesine yapılanlar kabul edilemez!

Yapanlar bulunmalı ve cezalandırılmalıdır! Biz de bunların yanındayız!” demişler.

Bunun üzerine sığırcı ailesi göz koyduğu stratejik noktada evi olan bir aileyi sorumlu tutmaya başlamış. Delil, ispat vs. beklemeden bu ailenin evine girmiş. Bunun gayet kolay olduğunu ve kimsenin gıkını çıkaramadığını görmeleri, dahası pek çok köylünün bunların mağduriyetini kabul etmek zorunda kalması bunların çok hoşuna gitmiş. Ailenin reisi Jakop’a “afferin lan Jakop, ne güzel düşünmüssün!” diye iltifatta bulunmayı da ihmal etmemiş. Bakmışlar bu iş tutuyor, ardından varlıklı, zengin bir mahalleyi gözlerini kestirmişler. “Bu mahallede zenginlik çok, insanları da güçsüz, ayrıca bunlarla bizim husumetimiz de var. Katilleri arayacağız diye girelim mahalleye ve talan edelim” demişler. Ardından aşağı mahallenin zengin evlerine birer birer girmeye başlamışlar. Bu evlere girerken “biz yeni saldırılardan korkuyoruz, bu nedenle bizim yaptığımız önleyici saldırıdır” demişler.

Böylece Jakop’un fikri ile pek çok mahalleyi, evi talan etmişler. Tilki üzerinden talan işinin tadına varan sığırcı ailesi “tilki görüldü”, “tilki burada olabilir”, “kokusu geliyor”, “sesi duyuluyor” vs diyerek köydeki pek çok eve izinsiz girmeye, ailelere baskı uygulamaya başlamış. Tilki hikayesi üzerinden köyde terör estiriyor, dilediği gibi hareket ediyor, istediklerinin başına bela oluyorlarmış. Köyde tilki tehdidinin bertarafı adına toplantılar yapılmaya, tedbirler geliştirilmeye başlanmış. Bütün köylü artık tilki ile yatıp, tilki ile kalkıyormuş. Bu konuda bilimsel toplantılar yapılır, kitaplar yazılır olmuş. Sığırcı ailesi tilki malzemesini köpürte köpürte, gayet verimli şekilde kullanmış. Nereye girmek istese “tilki burada görüldü duyuldu” deyip o eve baskın düzenliyor, evde talan yapıyormuş. Tilki sayesinde köyün kontrolünü eline almış. 

Atatürk diyor ki; Bir Ulusta, şeref, onur, namus ve insanlığın varlığı o ulusun özgürlük ve bağımsızlığına kendi menfaatlerini düşünmeden milletine sahip çıkan ve hizmet eden şerefli mebusların varlığına bağlıdır.

İçimdeki Tanrı "İnsanoğlu unutmamalıdır ki aldığı her nefes onun tekamül etmesi için verilmiş bir fırsattır."

Mutluluk Nedir?
Mutluluk nedir, hiç sordun mu? Sana öğretilenler mutlu olmana yetiyor mu? Bir düşün. Kimse var mı etrafında gerçek mutluluğu bulmuş, bedeninin her zerresinde hissettiği daimi bir mutluluğu.

İnsanoğlu ömrü boyunca mutluluğu arar durur. Hiç bakmayı düşünmez kalbinin derinliklerine. Bir baksa görecek asıl olanı, asıl mutluluğu, asıl sevgiyi, asıl aşkı…

Kalbin derinliklerine inmek kolay değil. Çok zor, acı bir yol. Bu yol yerine, insanoğlu mutluluk zannettiği şeylerin etrafında dönüp durur. Ta ki kalbinin içindeki okyanus harekete geçtiğinde onu hissedene kadar. İşte o zaman aslını, özünü hissetmeye başlar. Bildiği ve unuttuğu gerçek mutluluğu aramaya başlar. Kalbinin en derinlerinden gelen bu çağrıyı duymazdan gelemez. Yanar kavrulur, vaz geçmez, geçemez… Amacı budur artık, bilir. Ödülü çok büyüktür. Aslıyla bütünleşmek mutluluğa erişmektir.

Bilgiyle Karşılaşmak

İnsanoğlu unutmamalıdır ki aldığı her nefes onun tekamül etmesi için verilmiş bir fırsattır.

Aldığınız her nefesin kıymetini bilin ve bilin ki aldığınız her nefeste engel dediğiniz, aslında sınavınız olan olaylarla karşılaşacaksınız. Karşılaştığınız her bir olaydan sizin beşer ve manevi hayatınızı dengede tutmanızı sağlayacak, tekamülünüz için gerekli olan bilgiyi alırsınız.

Tıpkı istiridyenin içinde saklı olan inci tanesi gibi, her zaman olayların içindeki inciyi ara bul. Sonra onu kalbinindeki o engin okyanusa at ki o bilgiyi özümsemiş ol. İncilerin kalbinindeki okyanusta çoğaldıkça nasıl bir dönüşüm yaşadığını fark edeceksin. Beşer hayatındaki her bir değişimde manevi hayatının yani özünün bilgisini değişimin oranında hatırlamaya, hissetmeye başlarsın.

İncilerini biriktir, ta ki siyah inciyi bulana kadar.

İnsanoğlunun Arayışı

Kurak bir çölde gezen gezgin misali, suyu bilir, suya susamış ama nerede bulacağını bilmez, arar durur.

İnsanoğlu da bu misal, aşkla özünü arar durur.  Bulmak için önüne çıkan yöntemleri dener, o aşkı tekrar yaşamak için. Her denediği yöntem bir sınav, bir deneyim. Ondan alacağını alır ama yine bulamaz içini kavuranı. Bu kavuşma arzusuyla başka arayışlara girer. Karşısına çıkan kendi gibi beşer varlıkların onun içini kavuran bu aşk ateşini söndürecek suyu vereceğini sanır. Medet umar, beklentiye girer; hadi der, hadi her söyleneni yaptım neden bu içimdeki ateşi söndüremiyorum; daha da alevleniyor, yakıp kavuruyor beni.

Çağrı o kadar büyür ki, artık haykırmaya, yardım edecek başka birilerini aramaya devam eder. O aradıkça sınavlar zorlaşır. Sınavları geçtikçe olgunlaşmaya başlar. Artık ateşin kavurmasına alışmıştır, sakindir.

Yavaş yavaş anlar ki, o kalbindeki okyanusta çıkılan bu içsel yolculukta herkesin kayığı kendine, kimse kimsenin kayığını kullanamaz. Ancak sınavlardan daha önce geçenler kayığın nasıl kullanılacağını anlatır.

Önce kendi kayığını nasıl kullanacağını öğren. Sadece sen kullanabilirsin ve ancak o zaman kalbinin derinliklerinde seni yakıp kavuran o ateşi söndürmeye gidebilirsin.

TIK

İçimdeki Tanrı 

 

İçimdeki Tanrı "Bu döngüyü her insanoğlu tamamlamak zorundadır, amacı budur."

Küçülmeden Büyüyemezsin

Küçülmeden büyüyemezsin. Küçücük minicik bir zerre olduğunu bilmezsen, büyüdüğünü sadece zannedersin.

Etrafına bir bak, bir düşün herşeyin önce bir çekirdek olduğunu, sonra yavaş yavaş gelişimini tamamladığını hatırla. Bu döngü canlı tabiatı için değişmez bir kuraldır.

Kalbinin derinliklerindeki o engin denize ulaşabilmek için önce küçük minicik bir su damlası olmayı isteyeceksin. Hemen okyanus olmak istersen sadece o olduğunu zannedersin, ben oldum dersin, içindeki Tanrı’yı bulduğunu zannedersin. Bulduğun sadece ve sadece senin sen olmana izin vermeyen benliklerinden başkası değildir.

Bir çiçek tomurcuk olmadan açamaz. Tomurcukluğun güzelliklerini ve zorluklarını bilmeden olgun bir gül olamaz.

Bulunduğun her evredeki seni seveceksin, eksikliklerinle seni seveceksin.

Kendinin hangi evrede olduğunu bilip, küçük adımlarla tortularını temizlemeye, eksikliklerini tamamlamaya ilerlersen, sendeki sene ulaşırsın.

Kum tanesi olmadan kumsal kumsal olur mu? Su damlası olmadan okyanus olur mu?

Varlığın bilir özünün ihtişamını. Fizik alemdeki şartlar unutturur ne kadar bene sahip olduğunu. O benliklerdir insanoğluna damla olmadan okyanus olduğunu zannettiren.

Varlığınla fizik alemdeki senin bir olması içindir bu çaba; o zaman tekliği asıl seni yaşarsın, bütün perdeler kalkar, hiçlik başlar. Artık sen, sen zannettiğin değil, olman gerekensindir. Başlangıçta olduğu gibi…

Bu döngüyü her insanoğlu tamamlamak zorundadır, amacı budur.

Hiç Olmak

“Hiç Olmak” kendini değersiz hissetmek değildir. Tam tersine içindeki zenginlikleri keşfedip, bedenli kimliğinin özüne göre bilgisinin hiçliğini fark etmektir. Bunu anlayan varlık küçüklüğünü anlar. Varlığın tekamül seviyesine göre gösterdiği dirayet, özveri, sadakat gibi düşünceler artık onunla bir olmaya başlar. Yalnızlık duygusu şuur sahasını kaplar. Çokluğun içindeki yalnızlıktır bu. Bu durumu kabullenmesi o kadar kolay değildir. Çoğalan yalnızlığında mutlu olmaya başlar. Bu insanoğlunun beşeri varlığıyla anlayabileceği bir mutluluk değildir. O artık içindeki Tanrı’yı bulma yolunda önemli bir adım atmıştır. Artık ne bir insan ne de bir Tanrı’dır. Teşevvüşü yaşamaya başlamıştır. Tıpkı kozasından çıkmayı bekleyen bir kelebek gibi kendindeki değişimi izlemeye başlamıştır. Artık içindeki benler azalmış, tam bir sakinlik hüküm sürmektedir. Duru, dup duru bir okyanus gibi. Baktığın zaman sadece dinginlik veren engin bir su, ama içine daldığında seni hayrete düşüren müthiş bir zenginlik…

Hiçlik insanoğlunun kendi içindeki okyanusu seyretmesi, içine dalıp zenginliklerini fark edeceği ana kadar sabırla beklediği durumdur.

Öyle bir durumdur ki; beklenti yoktur, acelecilik yoktur, kuşku yoktur. Sadece sakinlik vardır. Yalnızlık vardır…

Sabretmek

Sabretmek; neye sabretmek, niye ve kimin için sabretmek? Şunu anlamak gerekir ki hiçbir güç, hiçbir enerjinin insanoğlundan beklentisi yoktur. Buna ihtiyacı hiçbir zaman olmamıştır ve olmayacaktır. Önünde duran bu koca dağa kendin için tırmanıyorsun, zirvesindeki ödül için.

O dağa her insanoğlu tek başına çıkmak zorunda. Yoluna çıkan taşları tek tek aşmalı. Bunu yaparken canı yanacak, vazgeçecek ama sonra tekrar kalkıp yoluna devam edecek. Başka çaresi yok. Yolun sonunda ödülü kendisi. Özünü bulmaya gidiyor. Kendiyle buluşmaya, bir olmaya… Bu çağrıya kulak vermese olur mu?

Dağa tırmanırken önüne çıkan en büyük taş sabırdır. Hiçbir şey bilmeden, ne olduğunu bilmeden sabretmek, tevekkül etmek, dünya hayatında yaşadığı zorlukları kendi özünün hazırladığını, kendi iyiliği için olduğunu bilmeden sadece hissederek beklemek, güvenmek, isyan etmemek. Bu dağın kendi içinde, kalbinin üzerinde olduğunu bilmemek, hissetmemek.

Her bir taşı aştığında hislerin artar, zirveye çıkmak için acele edersin. Şunu unutma ki bu yolda aceleciliğe yer yok. Aldığın her yeni bilgi özüne işlemezse ileriye tek bir adım atamazsın, yerinde sayarsın.

Sabretmek, beklemek, beklentisiz beklemek, ne olacağını bilmeden beklemek tam bir teslimiyet gerektirir. Kendine, özüne güven. Bilsen ki o dağın zirvesinde dup duru bir okyanus var. O okyanus seni o kadar uzun zamandır bekliyor ki…

TIK

İçimdeki Tanrı 

Can Dündar "Pastırma yazı biterken."

Günlerdir hangi bulvara çıksam, tepemde yazdan kalma nazlı bir ışıltı......hep aynı yaprak sarısı yollarda......ve dilimde o eski Joe Dassin şarkısı:"Biliyor musun, hiç mutlu olmadım bu sabahki kadar /Benzer bir plajda yürümüştük yine... mevsim sonbahar".Şarkının anlattığı, Marie Laurencinin suluboya tablolarını andıran uzun etekli kadınla rastlaşır gibiyim her köşe başında.... şarkıdaki adama vaat ettiğini, bana da fısıldıyor sanki:"Bir yıl, bir asır veya bir ömür / Bu pastırma yazının renkleri dolacak hayatımıza...

Uzun sürmüş bir yazdan artakalan bu arsız güneş; mevsime inat masmavi gülümseyen bu çapkın gökyüzü, yaz uykusundan uyanmaya çalışan sokakları kolundan çekiştirerek eski tembelliğine çağıran bu hınzır rüzgar......nasıl da ilkyaza benziyor bu sahte bahar...Olgunluk çağı gibi ömrümüzün; ilkbahar sanmak işten değil, kanmak öyle kolay...Öyle kolay, bitmesini hiç istemediğimiz bir yazın uzatma dakikalarını, bahara yeni başlarmış gibi yaşamak...Yüreğimizin hala eski coşkuyla çiçeklenmesine içten içe sevinerek, o çiçeklerin çabuk yaprak dökeceğini ve ardından sıkı bir yağmur geleceğini bilerek, bilmezden gelerek, düşünmeye üşenerek rüzgara kapılmak öyle kolay...

Pastırma yazındaysanız hayatın, 2 adım gerisi yazdır, 3 adım ötesi kış...Yaz yorgunu yüreğiniz, sonbahar sızlanmalarına başlamadan, son uçurtmaların ipine tutunup salınmak ve çocuksuluğuyla avunmak ister.Güneş, nüfus kağıdına aldırmaksızın seven bir aşık gibi, takvime inat, salar saçlarını erken inen akşamlara...Ufuktaki bulutları sezenler, ışığın kıymetini daha iyi bilir.O yüzden pastırma yazı, bahardan daha değerlidir.

Sait Faik, (ki anlar dilinden çiçeklerin, ağaçların, otların) der ki;"Çiçekler, ağaçlar ve otlar ağır ağır yaprak dökerken, insanlara ümitlerinden ve zaaflarından bahsederler son defa..."Ümit, hala ışıldamasındadır güneşin...Zaaf, erken solmasında, çabuk yorulmasındadır.Hala içimizi ısıtıyor olmasının coşkusu, yakında solacak olmasının hüznüne bulaşır."Gelecekse gelsin artık sonbahar" ile "Hiç bitmese şu yaz" arasında sıkışıp kalmış bir ruh hali yakamıza yapışır.Ümit, zaafa karışır.Kalpte eskiden kalma, tanıdık bir karıncalanma, her sabah "Acep bulutlandı mı hava" endişesiyle bakıp camlara, aynalara; yakarırız:"Nolur bir güneşli sabah daha!.."

Sonra, kısalır güneşin saçları, akşamları...Pastırma yazının hayatımıza dolan renkleri solar.Vedalaşır göçmen kuşlar... Son uçurtmaları toplar çocuklar...Eski Fransızca şarkı, bir soruyla biter :"Bugün çok uzağındayım o pastırma yazının / Bir yıl, bir asır, bir ömür geçti / Acaba beni hala hatırlıyor musun?" 

 

Frida Kahlo'nun birbirinden güzel 7 eseri ve hikayesi

1.FRIDA AND DIEGO RIVERA

Frida Kahlo deyince akla gelen ilk isim Diego Rivera'dır elbette. Ne yaparsa yapsa onu sevmekten vazgeçmedi Frida. "Senin çirkin olduğunu söyleyen annemden nefret ettim. Sana benim gibi bakamayan herkesten. Senin güzelliğini görememelerini anlayamadım hiç…" diyen Frida bu eserinde de büyük aşkı Diego'su ile düğün günlerini resmetmiştir.

 

  

2. WITHOUT HOPE

Frida Kahlo küçükken geçirdiği çocuk felci ve ardından yaşadığı trafik kazası sonucunda yatağa bağımlı hale gelmiştir. Hayatı boyunca bu sağlık sorunları peşini bırakmamıştır. Yatağın üzerinde şövale benzeri bir düzeneğe tutturulmuş huni yardımıyla yediği sakatatlar o sıralarda hastalığına çare olması umuduyla yediği sakatatlardır.

3. SELF PORTRAIT WITH CROPPED HAIR

Frida, Diego ile çok büyük bir aşk yaşamıştır, fakat bu büyük aşk aynı zaman da büyük ayrılıklarla doludur. İlk ayrılıkları sonrasında Frida yaptığı bu resimde de olduğu gibi girdiği bunalım sonucu tüm saçlarını kesmiştir. "Böyle bir bunalıma sebep olan ayrılığı nedeni ne olabilir ki?" Diyecek olursanız eğer, Ressam Diego Rivera çok çapkın ve kadın tutkunu olan bir adamdır ve evlilikleri sırasında biseksüel olan Frida ile birbirlerini defalarca kez aldatmışlardır. Ama bardağı taşıran son damla ve bu resmin mimarı olan olay Diego'nun Fridayı öz ablasıyla aldatması olmuştur.

 

 4.HOSPITAL HENRY FORD

Frida Kahlo'nun rahmi ve yumurtalıkları geçirdiği trafik kazası sonucu çok hasar görmüştür. Bunun sonucunda hamile kalması çok riskli olduğu gibi doğum yapabilme ihtimali çok düşüktür. Evlilikleri boyunca iki kez hamile kalan Frida iki bebeğini de doğuramamıştır. Bu resminde Frida, Diego'nun isteksizliğine rağmen sıkı sıkıya sarıldığı ilk bebeğini düşük yaparak kaybedişini anlatmıştır.

 

 

 5. FRIDA AND CAESAREAN OPERATION

Yaşadığı ikinci ve son hamileliği de düşükle sonuçlanmıştır. 3 aylık hamileliğinin sonunda rahatsızlanan Frida bebeğini aldırmak zorunda kalmıştır. Her zaman ki gibi hislerini sanatıyla yansıtıp, doğurmayı çok istediği bebeğini kaybedişini bu şekilde resmetmiştir.

 

 6.THE TWO FRIDAS

Frida'nın 1939 yılında Diego'dan ayrıldıktan sonra çizdiği resimlerden biridir The Two Fridas. Sağ tarafta ki Frida Avrupa kültürlü bir kadın rolünde, solda ki ise Meksika yerlisi Frida'dır. Avrupalı Frida‘nın kalbinden çıkan damar burdan uzanıp Meksikalı Frida‘nın kalbine,oradan da Frida'nın elinde duran küçük bir aksesuara bağlanmıştır. Bu aksesuarın üzerinde Diego‘nun çocukluk resmi vardır. Burada Frida Diego‘yu hem kocası hem çocuğu gibi gördüğünü anlatmak istemiştir.

 

 7. PORTRAIT OF ALEJANDRO GOMEZ ARIAS

Alejandro Gomez Arias Frida Kahlo'nun okul arkadaşıdır. O talihsiz günde, Diego Rivera'nın ders verdiği okullarına giderken yaşadıkları trafik kazasında beraberlerdi. Fakat Alejandro bu kazadan Frida'nın aksine fazla yara almadan kurtulmuştur. Ardında bu kazadan sonra yatağa mahkum olan Frida'yı bırakarak aynı yıl ülkeden ayrıldı. Alejandro ile Frida bir süre mektuplaşmayı sürdürdüler. İlişkilerini bitirdikleri sene olan 1928'de Frida bu portreyi yapmıştır.

 

 (Onedio)
 

Ümit Yaşar Oğuzcan - Yaşanmamış Hatıralar

I

Yaşanmamış hatıralar bilirim

Büyülü sonbahar akşamlarında

Bulutlar üstünde su kenarında

Yalnız hayal edilen hatıralar

İşte; en ürpertici nağmelerle

Bizim şarkımızı söyliyen rüzgar

Sen dudağında gülümsemelerle

Ben gözyaşlarımla, bu alemdeyim

Fakat yine bizbize, başbaşayız

Duymasan düşünmesen de; unutma

Bir daha bu anı yaşayamayız.

II

Görülmemiş manzaralar bilirim

Karda, kışta, belki de ilkbaharda

Hür denizlerde, kuytu ormanlarda

Sadece hissedilen manzaralar

Bak. Dinle, neler anlatıyor yağmur

Üşüyorum üşüyorum beni sar

Karanlık başladı, gitme ne olur

İnan değişen manzaralar değil

Kilometreler ayıramadı bizi

Fakat bir gün gelir de birleştirir

Beyaz bir güvercin kanadı bizi

III

Söylenilmemiş mısralar bilirim

Hüzün dolu yağmurlu gecelerde

Alev çalgıların sustuğu yerde

Yalnız, yalnız düşünülen mısralar

Bilinen şeyler huzur içinde

Bilmenin bilinmez bir korkusu var

Bak bütün rüyalarım nur içinde

Çünkü, bugün havasını kokladığın

Denizaşırı bir diyar bilirim

Ve o diyarda seninle beraber

Yaşanmamış hatıralar bilirim 

İçimdeki Tanrı "Özünüz öyle muhteşem, öyle saf, öyle temiz ki. Çünkü onda “Tek” olandan bir parça var. "

Birbirinizden Farklı Değilsiniz
Koca bir dağı bir anda yıkabilir misin?

Kalbinin üzerine katman katman döktüğün katranları da bir anda temizleyemezsin. Bunları bir anda temizlememen gerekir. Hemen tam bir temizliği insanoğlu kaldıramaz; ya delirir ya da inanç sistemini sorgulamaya başlarsın. Yavaş yavaş, sindire sindire. Özünüzle buluşmak için acele etmeyin. Acelecilik sizdeki katmanların azalmasına değil artmasına yol açar.

Uygulama:
Yalnız olarak rahat bir ortama girin. Çevrenizdeki herhangi bir varlığa odaklanın; bir yaprak, bir çiçek… Onun enerjisiyle bir bütün olduğunuzu düşünün, ondan farkınız olmadığını düşünün.
Saçma mı geldi? O zaman yapmayın, hazır değilsiniz…
Onunla bir bütün olduğunuzu, o olduğunuzu hissedin. Onun karşılaştığı zorlukları kendiniz karşılaşmış gibi hissedin. Onun etrafına yaydığı güzellikleri de siz yayıyormuşsunuz gibi hissedin.
Sırayla bu tekniği hayvanlar ve en son da hiç tanımadığınız insanlarla deneyin. O hissi yakalayabilirseniz, o varlığa bir daha asla eskisi gibi bakamazsınız.
Hiçbirinizin birbirinizden farkı olmadığını, birbirinizin tamamlayıcısı olduğunuzu ve her birinizin özünün ne kadar güzel olduğunu anlarsınız.
Madde aleminin insanoğluna giydirdiği katman katman elbiseye bakma. Onun saf, temiz, çıplak olan özüne bakmayı öğren. Hiçbiriniz birbirinizden farklı değilsiniz. İyi insan kötü insan diye birşey yok. Eksikliklerini fark eden ya da henüz fark etmeyen insan vardır. Bunu sakın unutma…
Engeller Gelişiminiz İçindir
Özünüz öyle muhteşem, öyle saf, öyle temiz ki. Çünkü onda “Tek” olandan bir parça var…
Birer tohumsunuz siz. Düzgün mükemmel tohumlarsınız. Dünya’ya, madde alemine saçıldınız, toprakla buluştunuz, filiz vermeye başladınız. Fırtına, rüzgar, kuraklık gibi dış etkenler sizin özünüzün ne güzel bir tohum olduğunu unutturdu.
Büyük bir mücadele başladı. Siz mücadele ettikçe dış etkenler daha da arttı. İsyan ettiniz. Neye, kime, niçin isyan ediyorsun? Bu oyunu sahneye koyan da, oynayan da, seyreden de sensin.
Halbuki, gelen fırtınanın senin bitkini nasıl güçlendirdiğini düşünsen, bir sonraki fırtına için daha hazırlıklı olmanı sağladığını düşünsen, sabırla o fırtınanın sana öğrettiği bilgiyi içine alsan, bir daha öyle bir fırtınayla karşılaşmazsın.
Karşınıza çıkan her engel sizin gelişiminiz içindir.
Karanlık Zannettiğin Aydınlık
Kim bilebilir senin içindeki zenginliği senden başka. Ararsın senin içindekini birinin söylemesini, sana yol göstermesini. Boşuna; bu zamanda böyle birini bulamazsın. Herkes kendi iç dünyasını anlamakla uğraşırken kimse kimseyle ilgilenemez. Siz beşer varlığınızla anlayamazsınız fakat hepiniz kalplerinizin derinliklerinde hissediyorsunuz, kum saatindeki kumların azaldığını.
Bilmeden, aradığınızın ne olduğunu bilmeden, istediğinizin ne olduğunu bilmeden aramak. Karanlıkta yolunu bulmak için bir ışık ararsın, küçücük bir ışık, yolunu aydınlatacak, bilmediğin, karanlık ama bir o kadar da muhteşem bir çekimin olduğu yolu aydınlatsın diye. Kimseyi arama sana fener tutması için; kalbine bak, bak nasıl ışıldıyor, pürüzsüz, kesiksiz bir ışık. Dikkat edersen, o ışığın önündeki yoldaki her zerreyi nasıl aydınlattığını görürsün.
Sır sensin. Senin kalp ışığının aydınlattığı gibi hiç bir beşer varlık senin yolunu aydınlatamaz. Her varlık kendi yolunu kendi aydınlatabilir. Yolun sonunu mu merak ettin, ne mi var? Teklik var, bir olmak var, sen varsın. Asıl senle buluşma var. Bunu kalbinin derinliklerinde hissediyorsun, bunun için sana zifiri karanlık gelse de, bu yolda yürümek istiyorsun. Onun için bir rehber arayıp duruyorsun…
Bu zamanda dünya realitesindeki varlıklar kendilerine rehberlik yapabilecek durumdadırlar. Sadece ilk kıvılcımı yakacak birilerine ihtiyaç duyabilirler.

Artık kalplerin dillenme zamanı geldi.

 

TIK

İçimdeki Tanrı

Erdoğan Aydın - Türkler Nasıl Müslümanlaştı

Bakınız

Türkler Nasıl Müslümanlaştı? | t2174a

 

Bu 70 yıl süren Türk-arap savaşlarının en önemli noktaları ve sonuçları ; 

 

1- 100.000’in üstünde Türk katledilmiştir.

 
2- 50.000’in üstünde Türk genci köle ve cariye yapılmıştır.

 
3- Şehirler yağmalanmış , ganimet diye halkın herşeyi talan edilmiştir.

 
4- Tüm zenginlikler , tarihi eserler yokedilmiş , yakılmış , yıkılmıştır.

 
5- Dünyanın en büyük katliamlarından biri olan “Talkan Katliamında” 40.000 Türkün kesilerek 24 km yol boyunca ağaçlarda sallandırılmıştır.( Tarihte örneği çok azdır.)

 
6- Aynı şekilde “Curcan Katliamında da esir alınan 40.000 Türk’ün nehir kenarında kafaları kesilmiş, nehrin suyu kıpkızıl olmuş , cesetler yine ağaçlarda sallandırılmıştır.

 
7- “Teslim olursanız canınız bağışlanacak” sözü hiç bir zaman yerine getirilmemiş,”Şeriat söz tanımaz” denilerek kadın-erkek kılıçtan geçirilmiştir.

 
8- Araplar tarihte yaşadıkları bu en büyük yağma ve talandan çok büyük servet elde etmişlerdir.

 
9- Türkler böyle bir vahşet ve mezalimi Çinlilerden dahi görmemişlerdir.

 
10- Bu tarihi gerçekler “islam etkilenmesin” düşüncesiyle gizlenmekte , bahsedilmemektedir.Türkçü siyasetçiler dahi konuyu geçiştirmektedir. Bundan da Araplar nasiplenmektedir.

Kaynak Kitap: ”TÜRKLER NASIL MÜSLÜMANLAŞTI ?”  Erdoğan Aydın

 

TIK

Türkler Nasıl Zorla Müslüman Oldu?

Sarı öküzün hikayesi

Eski zamanların birinde bir otlakta öküz sürüsü yaşarmış.Yaşarmış yaşamalarına ama civardaki aslanlar bir türlü rahat bırakmazlarmış onları. Hemen her gün saldırırlarmış bu sürüye. Öküz dediğin öyle yabana atılır bir hayvan değil ki, bir araya toplandılar mı kolayca defetmesini bilirlermiş o koca aslanları.
Gün geçtikçe aslanları almış bir kaygı. "Herhalde bize bu otlağı terk etmek düşüyor" demiş aslanlardan birisi. "Evet" diye tasdik etmiş diğerleri.
"Nereye gideriz" diye düşünürlerken "Bir dakika" diye bir ses duymuşlar gerilerden. Herkes dönüp bakmış sesin geldiği tarafa. Sürünün en çelimsiz, ama kurnaz mı kurnaz bir ferdi olan topal aslanmış söze atılan.
"Hayır" demiş, "Hiçbir yere gitmiyoruz. Siz bana bırakın, ben hallederim bu işi."
İnanmamış kimse ona ama "Haydi bir şans verelim ne çıkar" diye düşünmüşler.
Topal aslan elinde beyaz bayrak gitmiş öküzlerin yanına. Öküzlerin lideri olan boz öküz sormuş ne istediğini.
Topal aslan "Saygıdeğer öküz efendiler" diye başlamış lafa:
"Bugün buraya sizden özür dilemek için geldik. Evet size defalarca saldırdık, ama niye biliyor musunuz? Hep o sizin aranızdaki sarı öküz yüzünden... Onun rengi gözümüzü kamaştırıyor, aklımızı başımızdan alıyor. Onu gördük mü ne kadar barışsever olduğumuzu unutup size saldırıyoruz. Bunların hepsi sarı öküzün suçu. Verin onu bize, siz kurtulun biz de barış içinde yaşayalım!"
Boz öküz, diğer önde gelenlerle görüşmek üzere geri çekilmiş. Hepsi de sıcak bakmışlar bu teklife. Bir tek yaşlı benekli öküz "Olmaz" demiş ama kimseye dinletememiş sözünü.
Zavallı sarı öküz teslim edilmiş aslanlara. Diğerleri üzülmüşler üzülmesine ama elden ne gelir ki! Bütün sürünün selameti için bir öküz. Gerekliymiş bu.
Gerçekten de günlerce sürüye saldıran olmamış. Huzur içinde geçer olmuş günleri. Ama aslan milleti bu, ne kadar sabreder ki? Hele öküz etinin tadını aldıktan sonra."Acıktık !" demişler
Topal aslan boz öküzün yanına giderek "Selam !" diye girmiş söze:
"Gördünüz ya biz aslanlar ne denli uysal milletiz. Yalnız buraya bunu söylemek için gelmedim. Büyük bir problemimiz var!.."
"Nedir?" demiş boz öküz merakla.
"Şu sizin uzun kuyruklu öküz" demiş topal aslan ve devam etmiş:
"Öyle uzun bir kuyruğu var ki nereden baksak görünüyor. O kuyruğu salladıkça bizim de aklımız başımızdan gidiyor. Gözümüz dönüyor, sürüye saldırmamak için kendimizi zor tutuyoruz. Gelin verin onu bize bu mevzuyu burada kapatalım. Eskisi gibi barış ve huzur içinde iki taraf da hayatını sürdürsün."
Boz öküz yine istişare yapmış sürünün ulularıyla. Yine sadece benekli öküz olmuş karşı çıkan. Hepsi de "Verelim gitsin" demişler...
İstişare daha da kısa sürmüş bu defa. Dışlamışlar uzun kuyruğu sürüden.
Saatler sürmüş zavallının çırpınışları ama sonunda o da yenik düşmüş aslanlara.
Tekrar tekrar yinelenmiş bu olanlar. Her geçen gün daha da semirmiş aslanlar, alabildiğince güçlenmişler.
Öküzlerse her geçen gün daha da zayıflamışlar, seyreldikçe seyrelmişler.
Aslanlar küstahlaştıkça küstahlaşıyorlarmış. Artık bir sebep bile söyleme gereği duymuyorlarmış. "Verin bize şu öküzü sonra karışmayız" derlermiş sadece.
Zavallı öküzlerin "Hayır" diyebilecek güçleri kalmamış. Hepsi birer birer can veriyorlarmış aslanların pençesinde. Boz öküz de aralarında olmak üzere birkaçı kalmış en sona.
"Ne oldu bize, ne zaman kaybettik bu harbi aslanlara karşı, oysa ne kadar da güçlüydük?" diye sormuş biri boz öküze. "Biz" demiş boz öküz, gözleri nemli ve sesi pişmanlıkla titreyerek, "Sarı Öküz'ü verdiğimiz gün kaybettik bu kavgayı!."