Yirminci yüzyılın büyük ozanı, Şilili usta Pablo Neruda’dan çocuklara ve hep çocuk kalmak isteyenlere yıldızlar kadar zarif, yıldızlar kadar ışıltılı ve büyülü bir şiir.
Büyüdüklerinde, gündelik hayatın akışına katıldıklarında, düşlerini unutmasınlar, yüreklerinde ve beyinlerinde bir yıldız taşımayı ihmal etmesinler diye minik bir anımsatma...
Türkçesi Işıl Ergüden
Geceleyin çıkıp terasına
gösterişsiz ve çok yüksek
bir gökdelenin
kubbesine dokunabildim
gecenin ve tutuverdim
sevgime dayanamayan
firuze bir yıldızı.
gece karanlıktı
karıştım sokağa
cebimde çalıntı yıldızla.
Titrek bir kristale
benziyordu
ve aniden
sanki bir avuç
buz taşıyormuşum gibi geldi bana,
ya da Başmelek’in kılıcını
kemerimde.
Korkudan,
sakladım onu
yatağın altına,
kimse keşfedemesin diye,
fakat ışığı
delip geçti önce
yün yatağı,
sonra kiremitleri
ve evimin çatısını.
Banyoya gitmek bile
tedirgin eder
oldu beni
Hep bu ışığı altında yıldızın,
parlak, renksiz,
dönmek ister gibi geceye
yanıp sönen,
görevlerimle ilgilenemedim
ve örneğin unuttum
ödemeyi faturalarımı,
sonunda ekmeksiz,
aşsız kaldım.
Bu arada, sokakta,
yoldan geçenler toplandı,
dünya malı satanlar
cazibesine kapıldı, elbet,
penceremden geldiğini
gördükleri
alışılmadık parlaklığın.
Bunun üzerine
aldım yeniden yıldızımı,
dikkatlice sardım mendilime
ve karışarak kalabalığın arasına
tanınmadan geçtim
içlerinden.
Batıya gittim,
Yeşil Nehir’e,
orada dingindir
söğütlerin altı
Soğuk gecenin
yıldızını aldım elime
ve usulca
bıraktım sulara.
Şaşırmadım ama
Uzaklaşıp gitmesine
suda erimeyen
bir balık gibi
kımıldatarak
karanlık nehirde
ışıltılı gövdesini.
Bir Yıldıza Övgü / pablo Neruda