Ellerim kasılıyordu koyu atkımın altında...
“Niçin bugün benzin soluk?”
Çünkü esrittim onu
Buruk hüznümle.
Nasıl unutmalı? Sarsılarak çıktı
Ađzı acıyla çarpık
Koştum dokunmadan korkuluđa
Kapıda eriştim anca
Soluk soluđa seslendim: “Tüm bunlar geçici
Bir eđlence; bırakırsan ölürüm.”
Gülümsedi, sonra, rahat, çıldırtıcı
“Hadi, dedi, durma orda, üşüyeceksin.”
Kiev, 8 Ocak 1911
KAPI YARI ARALIK
Kapı yarı aralık
Ihlamurların kokusu...
Bir eldiven, bir kırbaç
Unutulmuş, bir masanın üzerinde
Gaz lambasının sarı aylası
Ortalıđı dinliyorum.
Niçin çekip gittin?
Anlayamıyorum...
Yarın sabah
Günlük güneşlik olacak
Ne güzel bu yaşam,
Uslu dur yüređim.
Çok bitkinsin,
Yavaş yavaş atıyorsun, bođuk
Biliyor musun, bir yerde okudum
Ölümsüzmüş ruhlarımız.
17 Şubat 1911
UYKUSUZ GECE
Ah! kapamadım kapımı,
Yakmadım mumlarımı,
Bir bilseydin, nasıl bitkindim,
Döşeđe uzanamayacak denli bitkin.
Batan güneşin ışınlarının
Çamların karası üzerinde sönmesi
Beni çılgına çeviren bir sesin tınısı
Tıpkı seninki, tıpkı.
Ve her şeyin bittiđini bilmek
Yaşamın korkunç bir cehennem olduđunu,
Oh! nasıl da biliyordum
Bir gün döneceđini.
6 Şubat 1911
"Seçme Şiirler"