Yaşam kendi içinde anlamlı değildir.Boş bir tuval gibidir.Anlamın
yaşamın içinde yaratılması gerekir; anlam önceden verilmez. Sana
özgürlük verilir, sana yaratıcılık verilir, sana yaşam verilir. Anlam
yaratmak için gerekli olan her şey verilir. Anlamı oluşturan temel
unsurların hepsi verilir, ama anlam verilmez, anlamı sen yaratmak
zorundasın.Üzerine bir resim yap! Sevginin en üstün hali asla bir ilişki değil, sadece senin var olma halindir.
İnsanlar yavaş yavaş inanmamayı, güvenmemeyi, sevmemeyi,kronik şüpheciler olmayı öğrenir. Ve bu o kadar yavaş, o kadar küçük dozlarda olur ki, başına gelene karşı asla uyanık değilsindir. Bu gerçekleştiğinde, artık çok geçtir. İnsanların "tecrübe" dediği şey budur. Kalbiyle bağlantısını kaybetmiş bir insana tecrübeli derler: Onun çok deneyimli, çok akıllı, çok kurnaz bir insan olduğunu, onu kimsenin kandıramayacağını söylerler.
Belki onu kimse kandıramaz, ama o kendini kandırır. Değerli her şeyi kaybetti; hepsini kaybetti. O zaman çok tuhaf bir olay meydana gelir: İnsanlar, başka insanları sevemez, çünkü insanlar çok aldatıcı olabilir; nesneleri sevmeye başlarlar. Büyük bir sevgi ihtiyacı olduğu için, onun yerine koyacak bir şeyler bulmaya devam ederler: Kimisi evini sever, kimisi arabasını sever, kimisi elbiselerini sever, kimisi parayı sever. "
Hayat neşeyle karşılanmalıdır! Yaşam o kadar kahkahayla dolu, o kadar inanılmaz, o kadar komiktir ki, için tamamen kurumadıkça, ciddi olamazsın. Yaşama mümkün olan her yönden baktım. Neresinden bakarsan bak, hayat her zaman komiktir. Giderek daha da komikleşiyor! Yaşam, ahiretin güzel bir armağanıdır.
Her tür ciddiyete karşıyım. Benim yaklaşımım mizahtan yanadır ve en önemli özellik, mizah duygusudur - hakikat değil, Tanrı değil, erdem değil, mizah duygusu. Bütün yeryüzünü kahkahayla, dansla, şarkıyla doldurabilirsek -insanlar şarkı söylüyor ve tempo tutuyor!-, yeryüzünü bir keyif karnavalına, bir ışık festivaline dönüştürebildiğimizde, dünyaya ilk kez hakiki bir gerçeklik duygusu getirmiş olacağız.