İki şey “kalitesiz insan”ın özelliğidir:
Şikayetçilik; Dedikodu.
İki şey çözümsüz görünen problemleri bile çözer: Bakış açısını değiştirmek; Karşındakinin yerine kendini koyabilmek.
İki şey yanlış yapmanı engeller:
Şahıs ve olayları akıl ve kalp süzgecinden geçirmek; Hak yememek.
İki şey kişiyi gözden düşürür:
Demagoji (laf kalabalığı); Kendini ağıra satmak (övmek, vazgeçilmez göstermek).
İki şey insanı “nitelikli insan” yapar:
İradeye hakim olmak; Uyumlu olmak.
İki şey “ekstra değer” katar:
Hitabet ve diksiyon eğitimi almak; Anlayarak hızlı okumayı öğrenmek.
İki şey geri bırakır:
Kararsızlık; Cesaretsizlik.
İki şey kaşif yapar:
Nitelikli çevre; Biraz delilik.
İki şey ömür boyu boşa kürek çekmemeni sağlar:
Baskın yeteneği bulmak; Sevdiğin işi yapmak.
İki şey başarının sırrıdır:
Ustalardan ustalığı öğrenmek; Kendini güncellemek.
İki şey başarıyı mutlulukla beraber yakalamanın sırrıdır:
Niyetin saf olması; Ruhsal farkındalık.
İki şey milyonlarca insandan ayırır:
Sorunun değil, çözümün parçası olmak; Hayata ve her şeye yeni (özgün, orijinal, farklı) bakış açısıyla yaklaşabilmek.
İki şey gelişmeyi engeller:
Aşırılık (mübalağa, abartı, ifrat); Felakete odaklanmış olmak.
İki şey çözüm getirir:
Tebessüm (gülümseme); Sükut (susmak).
İki şeyin değeri kaybedilince anlaşılır:
Anne; Baba.
İki şey geri alınmaz:
Geçen zaman; Söylenen söz.
İki şey ulaşmaya değerdir:
Sevgi; Bilgi.
İki şey "hayatta önemli olan her şey" içindir:
Nefes alabilmek; Nefes verebilmek.