Ara sıra olur. Cigara dumanlarıyla dolu, boğucu, kalabalık bir odada, birbirlerine uzak kimselerin rastgele sürüklendikleri bir odada, bir akşamüstü, her şey kalakalır; bıçak-çatal seslerinden başka ses duyulmaz olur. Herkes, garip bir suçluluk duygusuyla ses çıkarmamaya çalışır elinden geldiğince.
Ev sahibi ayağa kalkar, son bir atılımla geceyi kurtarmaya girişir; soğuk bir şaka yapar, sıradan bir olay anlatır, ya da bilinen bir fıkrayı yineler ama ne olursa olur, bir başka şey boşalır ansızın, sanki herkes, bu sıradan, ucuz ortaklaşmayı bekliyormuşçasına koyverir kendini; bir ağızdan gülüşülür. İşte o anda, daha önce hiç karşılaşmamış iki kişi, anlatılmaz bir çekime uyarak başlarını kaldırır, göz göze gelirler. Ağızlarından aynı sözler çıkmak üzeredir, oysa ağızlarını açmazlar, bakışlarını kaçırırlar. Ne var ki, o değişiklik olmuştur bile; bir ırmak gibi, bir çöl gibi doğal bir sınır çizgisi, onları odadaki kalabalıktan ayırıvermiştir. Birbirlerini tanıyorlardır.
II.
— N’olur anlatsana. Ben konuşkan değilimdir, bana bakma sen.
— Ne anlatayım? Neyi?
— Buraya nasıl geldin? Sabah ne yaptın?
—
Hava güzel diye çıktım. Dolaştım bir süre. Tek başıma olmayı seviyorum
galiba. Ama sonra sıkıldım. Evden çıkarken, seni arayacağım yoktu
aklımda, sonradan. . . Birden içimden geldi. O gece söz vermiştik
birlikte kafa çekmeye, dedim.
— Açıklama, anlat.
—
Dolmabahçe’deki güzelim ağaçlık yol var ya, onu yürüyerek geçtim.
Denizden gelen rüzgâr yüzüme vurdu. Anlatamam; bütün ağaçlar, yol
taşları, arabalar, hepsi sımsıcak bir çiy örtüsüyle kaplıydı. Gözleri
yaşartacak kadar güzel bir hava. Gözlerim yaşardı. İlle de güzel şeyler
bekliyorsan, bak, güzel bir gerçek söyleyeyim sana. Her yeşilliğin
mutlaka çiçeği olması gerektiğini düşündüm. Çingeneler, çiçekleri
sermişlerdi kaldırımlara. Devetabanını, kauçuğu o yüzden sevmiyormuşum
demek. “Gül, yeşilliğin, yeşilin çiçeğidir” desem, hangi edebi sanata
girer acaba?
— Onu bilmem, yalnız, ben güzel şeyler duymak istiyorum demedim ki, sesini duymak istiyorum o kadar.
—
Öyleyse ben de söylüyorum. Günümüzde gülün, birtakım yoksul, üçkâğıtçı
çiçeklerin, üstüne su serpip zorla dirilttikleri bir meta olduğunu
biliyorum. Böyle açık günlerde bile eldiven giyip ağır kokular sürünen
burjuva kadınlarının satın aldıkları bir incelik olduğunu da. “Tek gül”
sıfatına girdiğinde, ucuza getirilen bir zamparalık gereci olduğunu da.
Yalnız elimde bir kayısı gülü varsa, bir bahçe duvarını, bir sokak adını
daha iyi değerlendirebiliyorum, bir kadının yeni aldığı plastik,
turuncu bir çöp kovasını.
— İstemeye hakkım var mı bilmem, ama
seni yürekten ilgilendiren şeyleri, başkalarına anlatmaktan kaçınacağın
şeyleri duymak isterdim. Anlat bana . . .
— Böyle güzelliği
gözleri yaşartan havalar, sıkıyönetim ilanına uygun değildir, diye
düşündüm çiçeklere bakarken. Böyle havalar aramalara, gece baskınlarına
ve toparlanmalara uygundur. Ansızın, sen geldin aklıma. Belki bir daha
hiç görüşmeyeceğimiz. . .
— Artık arayacağını ummuyordum. Bir ay geçti nerdeyse. Aramaz diyordum. Gizlice seviniyordum da doğrusunu istersen.
— Ben de o yüzden çekindim. Hem şey, dışardan bakıldığında, aslında aramamam gerekirdi. Hiçbir şey bilmiyorum ki seninle ilgili…
—
Bakarsın, her önüne çıkan erkeği aradığını sanırım, değil mi? Ya da
yalnız bana telefon ediyor, çünkü beni seçti, diye düşünürüm.
—
Yoo, değil. Galiba dışardan bakılamaz. Üstelik seninle bir daha
konuşamamanın vurgusu öylesine yoğundu ki, bir ara, bütün bunları zorla
aklıma getirip kendimi bile isteye yorduğumdan kuşkulandım. O da değildi
ama. Büfeden bir gazete aldım, iskelenin kenarından ayaklarımı denize
sarkıtıp oturdum. Kimsecikler yoktu o saatte. Haber başlıklarını,
satırların arasını okumaya çalıştım.
— Akla yakın bir yorum
bulunca, yanlış da olsa, dört elle sarılıyoruz. Karşımızda, hep
gölgeleriyle korkutan, karanlıkta sallanan şeyler var da ondan.
—
Bir gece aramasında, hiç unutmam, saat üçte kapıyı açtığımda,
tüfeklerini üstüme doğrultmuş iki polisle bir deniz assubayı çıkmıştı
karşıma. O zaman korkmamıştım sandığım kadar.
— Korkuyu bilenler, yaşamış olanlar, çabuk çözülmüyorlar, inan. Kendi özel korkularını tanıyanlar demek istiyorum.
—
Orada, iskelede, yüzümü güneşe kaldırıp öyle oturdum. İyi geldi.
Savsakladıklarım, ertelediklerim, eksik bıraktıklarım yüzeye vurdu;
hepsini bir an önce tamamlamaya karar verdim. Kalktım, seni aradım.
— Rakımız da bitti yahu. Ne yerdin sen? Param var, korkma.
— Canım yemek istemiyor ama, şiş, köfte falan gibi birşeyler söyle de, herif gelip gitmesin boyuna. Bir de salata.
III.
Terliyorum.
Kollarımın altı sırılsıklam. Neden dik yakalı kazak giydim ki bu
sıcakta? Bilmiyormuş gibi. Değil ama. Bu ter güneşten değil. Titrek bir
öğle sonrası güneşi duruyor gökte, yakıcılığı kalmadı. Birazdan serinlik
çıkar.
İki saattir, ne iki saati, bir aydır, bekletilmiş,
kayırılmış, daha doğrusu, gerçekleşmesinden kaçınılmış bir yakınlığın
gelip çatması bu.
Sıcaklık, usulca akıyor içimden, karşımdakine
(erkek mi, adam mı, arkadaş mı desem) değiyor, onun gözlerinde
yansıdıktan sonra dünyaya açılıyor.
Durmaksızın yenilenen, alabora olan dünyaya koşut bir hızla akıyor sıcaklık, başdöndürücü bir hızla.
Niteliği
de her an değişebilir. Dostlukta karar kılabilir; yumuşak bir yünün
sıcaklığına bürünür. Tutkuya dönüşebilir; beyinde zonklayan güneşin
içkiye kattığı kızışmış tad gibi keskinleşir. Aşka bile sıçrayabilir
belki. Yalnız, durmaz.
Kendine kimlik yakıştırmada öyle usta ki.
Önüne çıkan ölümcül dönemeçleri hemen kıvırabiliyor, ilk babacan,
güvenli raya yan gelebiliyor.
Dünyadan alınan ve ancak başkaları aracılığıyla zenginleştirilerek yine dünyaya ödenen bir borç, bir coşku, bir esriklik bu ter.
Karşımdakinin,
benzeri duyguları, anları, başkalarıyla — başka kadınlarla, başka
erkeklerle — daha önce paylaşmış olması, bir gün kesinlikle yeniden
paylaşacağı gerçeği, benim de yaşamışlığım, yaşayacaklığım da
zedelemiyor duygunun, anın gerçekliğini. Tersine, saygınlığını
arttırıyor, pekiştiriyor.
Bir kere yaşanıldı ya, sürecektir.
Başka yerlerde, başka zamanlarda, başka kişilerle. İki kişiyi bir an
için belli iki kişi yapar; bir güneş dürbünü gibi başka deneylerin,
başka kişilerin renklerini yansıtır onlarda, derken yüzlerini siler.
Kimdir karşımızdaki? Kimlerdir?
Yeni boyutlar, ufak ayrıntılar kazanır. Devralınır. Vasiyet edilir.
İçimdeki
şu kaygan sıcaklığın, bir gün bilge bir öküzü besleyen yemyeşil bir
ota, bir türlü ulaşamayacağım köy evlerini ısıtan tezeğe dönüşeceğini
duyuyorum iliklerime kadar.
Dünyanın derinliklerinde bir yerde, bir güle aşılanıp renk kazandığını.
Karşımdakinin de yüzü kızardı. Susuyoruz.
Yersiz
bir kahkaha, bir bardağın kırılışı, bir cankurtaran düdüğü de bozamaz
bu sessizliği. Olaylarla değil, imgelerle, iç susuşlarla kuruldu çünkü.
Garsona
seslenmek için döndü. Boyun kaslarını gördüm. Güneşte alacalanmış o
ince, çocuksu saçlara aykırı düşen kalın kaslar. Ensesindeki tüyler de
yumuşak, kıvırcık. O derin çizgiyi arayıp buluyorum. Bu kırılgan çizgi,
sırtını ikiye bölüp kabalarına iniyordur. Gergin kasıklarında, iki derin
oyuk vardır öndeki ataklığı dengeleyen.
Evet aklından geçenleri
kestirebildiğim gibi, ancak çırılçıplak kaldığında ortaya çıkabilecek
özelliklerini de biliyorum. Daha da ötesini.
Sözgelimi, “oda”sı yoktur, evi vardır.
Sevişmek
için otele gitmez. Özentili bir askı, kırmızı bir gece lambası, altın
suyuna batma bir resim çerçevesi, sevişmeye kolaylık katsın diye tavana
çakılmış bir ayna, zıvanadan çıkarabilir onu.
Bir kadını güneş ışığına tutup incelemek ister.
Çok genç yaşta tanımıştır kadınları. Bir zaman genelevde bir dostu olmuştur.
Usulca erkekleştiği için güvenlidir, telâşsızdır.
Kibrit
kalmamışsa, sevişmeyi yarıda bırakıp giyinir, bakkala gider. Akla
gelmedik bir şeyle dönebilir; bir şey getirmeyebilir de.
Başımı,
çıplaklığına yaslayıp uyuyabilirim bir süre. Yaralı bir hayvan acısıyla
çırpınışını, tükenişini içimde duyabilirim. Ama olmayacak. Çünkü büyü
geçti. Yeni bir dönemeçteyiz. Benim tırnaklarıma benzeyen uçları yenik
tırnaklarına bakıyorum artık.
IV.
Garson yeni
şişeyle ızgarayı getirip masaya bıraktığında güneş, gara açılan kapının
dışındaydı. İçinde küçük toz tanecikleri oynaşan kalın bir ışık dilimi
uzatıyordu içeri.
Kırık dökük masalar; ayaklarına karton
parçaları, kibrit kutuları, gazoz kapakları sokuşturulmuş, üstleri
yağlı, kalın bir muşambayla kaplı.
Tezgâhın arkasındaki raflara,
elverişli rakılar, harcıâlem votkalar, kıpkırmızı konyaklar, tozlu
likör ve viski şişeleri sıralanmış. Tozdan, isten, etiketler bile
okunmuyor.
Bardaklarda yağ halkaları var. Donuk camdan, eğri büğrü bardaklar.
Kararmış tül perdelerden, örümcek ağlarının kalıntıları sarkıyor.
Tezgâha tünemiş iş adamı kılıklı biri, telefon ediyor.
“Evet
evet,” diyor hiç de inandırıcı gelmeyen bir sesle, “biraz daha bekleyip
çıkacağım tabii. Önemli olmasa… Sen oyalarsın onları artık. Anlatırsın.
Beşte bir toplantıya katılmak zorundayım.”
Saat üçü geçiyor. Tren gecikti.
Yan
masada, ihtiyar bir karı kocayla bir oğlan çocuğu oturuyorlar. Oğlana
pirzola söylemişler, kendilerine kuru fasulyayla pilav. Doğru dürüst
kesilmemiş ekmekten büyük parçalar kopararak, yemekten küçük kaşıklar
alarak yiyorlar. Sık sık dışarıya göz atıyorlar. Oğlanın belinden ucuz,
Alman-işi bir tabanca sarkıyor, kılıfı kırmızı. Biraz sonra gelecek
treni bekliyorlar. İhtiyarlar, çocuğu anababasına devredecekler. Pirzola
ondan.
İşçiler peronu trene hazırlıyorlar. Ellerinde süpürgeler,
bezler, uzun saplı fırçalar, renk renk kovalar. El arabaları sürülüyor
oradan oraya. Hamallar, yerlerini alıyorlar. Göklere kadar yükselen
mektuplar getirildi bir el arabasında. Bir tanesi düştü; memur eğilip
aldı. Demek, yerlerine ulaşıyor bu mektuplar, inanılır şey değil!
Sultanahmet’ten
ya da Yenicami’nin basamaklarından uçuşa kalkmış bir güvercin daldı
kırık camdan içeri. Suskun bir cami kubbesini andıran tavanı dolandı,
çıktı. Şimdi yine o daracık, itiş-kakış sokaklardan, gezgin satıcıların
inanılmaz şeyler sattığı, kasetlerin iyice açıldığı, piyangocuların
köşeleri tuttuğu o umutsuz sokaklardan geçecek, binlerce güvercinden
biri olacak. Semirik, uçmayı bile unutmuş, hantal bir adak hayvanı.
İhtiyar bir alkolik, ortadaki geniş masada uyukluyor. Ölmeyi bekliyor. Kendi özel, küçük, haklı ölümünü.
Helada
bir esrarkeş, pantolonu dizlerinde, paçaları kubura yığılı kâğıtların,
gazetelerin, aybaşı pamuklarının ortak sıvısına bulaşmış, öylece
uyuyormuş. Garsonlar, yakalamışlar, ite-kaka atıyorlar dışarı.
Ekşimiş
mezeler, geçkin kavunlar, yanık yağ, devrilmiş rakı, toz, is, muşamba,
ıslak şayak, havı kaçmış kadife, buruşturulmuş kağıt peçeteler, mazot,
ayak ve dışkı kokusu birleşip bir tek koku oluyor; sıcak bir mutfakta
yağları akıtılmadan kurumuş bir bulaşık bezinin kokusu yükseliyor
masalardan.
Koku satıcısı, üç gün çıkmayacak bir damgayla onaylıyor bu kokuyu, resmileştiriyor.
V.
— Yesene, köftenin yağları dondu bile.
— Sen de bir şey yemedin.
— Saat kaç?
— Kaçta kalkman gerekiyordu?
— Hiiç.
— Sen hiç konuşmadın asıl. Anlatsana…
— Seni seviyorum mu diyeyim istiyorsun?
— Hayır. O anlamda, kullanılan anlamda sevmediğini biliyorum. Belki de yalnız o anlamda seviyorsundur, bilmem.
— Yine de duymak istiyorsun ama. Bir erkeğin bir kadına söyleyeceği şeyleri. O senin kadın yanın.
— Ayıp mı? Kötü mü?
— Değil, seni sen yapan bir şey ama, konuşmak beni bağlar.
— Nasıl yani?
— Şu kadarını söyleyebilirim. Seni asıl yaşlılığında görmek isterdim. Durgun, uzak, temizken her şey, barışta.
Eğildi,
kadını önce alnından, sonra burnunun ucundan, sonra titremeye başlayan,
ağlamaya hazırlanan dudaklarına inen sümük çizgisinden öptü.
— Hadi, yürü bakalım. Geçireyim seni.
(YKY: Istanbul, November 2014)
