Allegro - Nilgün Marmara

Kendinden başka her neni geri iten ve titreten öz; oluş doğ­rusu, çemberin içkinliği ... Saydam yankılanışlarla sunar düşürtücü sevincin ateşini. Ak bedeni kuştüyünün yeniden ve yine her konmayışı toprağa, uçucu teması onun suyla, geri dönüşü bir gökkuşağına. Karanlık ruhu özlemin, ışıltı yükledikçe o densiz din bölgesine, ay dansı acının yayılır geçmiş­ten sonsuza doğru ... İncecik uluyarak ince çağrısı yaralı köpeğin, kıpırtısız göl ve çevresi ve dönen MANDALA gözle gök arasında. Sular sular sular. Kızıl, mor, kahverengi, yeşil, mavi, kalın ağır sular ... Biriktirilen artmayan akış ... Nurdan çehresi yağmurun, kasnağın tepinişi kendi bağnaz çevriminde, çekilişi bir o yandan bu öbür yana yalnızlık ısrarıyla. Una .. una .. e una çığlığıyla o olanın o olmayanı yadsımasın­ dan dağılan yaş bağışıyla ... sürdürülen canevi yıkımı, sis, buhur ve ıslaklık yemini. Bu bir içim su tığıyla, işlediği dantellerle sonlunun çukurunu sonsuzla dolduran kayra yükü. Coşku külü, ben yangınından sonra doymuş inancın kanıtı. 

Mart, 84 

A. Tarkovski’nin aynı adlı filmi için. 

 *

ALLEGRO

The essence repelling and shaking all the other things but itself; the line of existence and immanence of the cycle… In lucid echoes, it offers the solvent fire of joy. The whitebody of barbs settling on every soil, volatilingly contactingto water, flying back to the rainbow. The spirit of nostalgia is dark, while a light shines through that tactlessrealm of faith, the lunar dance of pain extends from past to eternity… The subtle call of a wounded dog illulating minutely, the motionless lake and its environs and rotating Mandala eye for an eye. Water water water…Scarlet, purple, brown, green, blue, thick heavy water… Monotone non- increasing streams… Lines of rain of divine light, the tambour cavorting in its own puritan cycle, itshither and thither pullout by an insistence on solitude.Una.. una.. è una mourning for the gift of tears scatteredfrom the ignorance of those in absence by those inexistence. Mist, incense, moisture oath and the resistanceof the strikes at the heart. The cathexis of grace fills thefinite pit with such an eyeful crotchet and by lace edging.The cinders of rage are indicative of the creed sated afterthe blazing ego.

March, 84*For the same movie by A. Tarkovsky