Dedim ya, çok sevdim ve Abdellatif Laabi’nin yine çok sevdiğim bir kısa öyküsü geldi aklıma. Konusu farklı ama ortam benzer... Tercüme etmeye çalışacağım:
“Sofrayı kurdum, misafirlerim geç kaldılar. Daveti mi unuttular, yolda adresi mi kaybettiler acaba? Başlarına
bir kötülük mü geldi? Saatlerdir bekliyorum, ‘kulağım kapıya dayalı’.
Davetliler kaç kişi olacak, bilmiyorum; kışlık mı, yazlık mı giyecekler;
kapıda hangi dilde selam verecekler? Sofram hazır. Gerektiği ve
gerekmediği kadar bekleyeceğim artık. Ve bunun bir sanrı olduğunu
anlarsam, inat edeceğim. Nadir dostluklar, çocuk kitapları gibi kolay
okunan açık yüzler, yumuşacık aksanı olan diller ve kuskus tanelerine
kadar her şeyi paylaşan ağızlar yaratacağım hayalimde. Sofram hazır.
Aşkla, bütün kültürümü döktüm üstüne. Müzik, beklerken sıkıntımı
hafifletiyor, yahnimi yumuşatıyor, zeytinlerimi parlatıyor, baharatımın
kokusunu salıveriyor. Nihayet, kapıda sesler duyuyorum. Kalkıp, açmak
için kapıya yöneliyorum. Ama kapı havaya uçuyor birden. Misafirlerim
bunlar olabilir mi? Yüzü olmayan adamlar giriyor içeriye, ellerinde
silah. Bana dönüp bakmıyorlar bile. Masaya ateş ediyorlar, parça parça
edene kadar ve tek kelime etmeden çıkıp gidiyorlar. Müzik susuyor.
Olsun, yapacak tek şey var, ortalığı toplayıp, masayı yeniden donatmak.”
Abdellatif Laabi