Eğitilmemiş insanlar, suları dizginlenmemiş nehirler, emeğinin karşılığını alamadan, bilinçsizce alınteri döken işçiler, sorumsuz aydınlar ve hantal bürokrasi, yaşamı zorlaştıran, mutluluk kapılarını kapatan birer olumsuz etken olarak şairin karşısına çıkmaktadır. Buradaki insanları bir öğretmen gibi aydınlatmayı birinci hedef sayan şair, bu tür olumsuzluklar karşısında yalnız başına mücadele vermekten hiç usanmamıştır. O gökyüzündeki bir yıldız gibi ışık saçarken diğer yıldızlara da sitemde bulunmaktan geri durmaz. Bu memleketimizdeki aydın sorumluluğunun bir eleştirisidir:
Öteki yıldızlar hep kendi safasında,
Kendi aşkında, kendi derdinde, kendi sevdasında,
Ben hep yalnız kaldım, ben çoban yıldızı .
Tek başına taşıdım bu kalbi, ah bu sızı .
Üşüyen Yıldız