İnsanların arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur.
Gençlik yıllarımın en güzel çalışması, dönemin en yaratıcı kişileriyle kurduğum ilişkiler ve dostluklardır.
Stefan
Zweig, uzun bir aradan sonra, 1912 yılının Eylül’ ünde yeniden
Günlüklerini tutmaya başladığında, şöyle yazmıştı: Nedeni şu: – Eski
günlüklerimden birini okurken, birden belleğimin ne kadar
donuklaştığını, tehlikeli, hastalıklı derecede donuklaştığını
hissettim.
Hastalıklı
bir hal alan melankolisinden kaynaklanan tevekkülü içinde söylediği
şuydu: İnsanın kendi hayatında unuttuğu her şey, içinden gelen bir
güdüyle zaten çoktan unutulmaya mahkûm edilmiş olanlardır. Ama
arkasından şunu ekliyor: Başkaları için saklanabilecek şeyler ancak
benim de saklamak istediklerimdir.