öyküsünde anlatıcı karakter ile annesi arasında geçen diyalog
“Kış gelse de ölsek, demişti durduk yere annem.
Oysa, henüz eski eylüle bile girmiş değildik. Çok iyi anımsıyorum, kasvetli bir gündü, yağmur yağdı yağacak.
Durup dururken, bu da nerden çıktı? Dedim.
Yeterince yaşamadım mı sence? Diye sordu. Bak damağımın tadı kalmadı. Yediğim et, tavuk mu, kuzu mu bilemiyorum. İçtiğim su, Taşdelen mi, Karakulak mı, anlamıyorum. Güller, karanfiller leş gibi kokuyor. Güneşte üşüyor, geceleri terliyorum. Günler karanlık, geceler daha da karanlık. Gürültüden gözüme uyku girmiyor. Sessizliği özledim. Kimsesizliği özledim. Onu özledim.
O dediğin de kim? Diye sordum.
O işte, dedi.
Üstelemedim.
Daha kışa çok var, demekle yetindim.
Hadi, şimdi kapa gözlerini.”