03 Ocak 2019

Marcus Tullius Cicero

İnsan aklın yoldaşıdır.  

Bir canlı, doğduğu andan başlayarak, kendi kendine düzen verir ve kendini korumaya, doğasını ve bu doğayı koruyabilecek her şeyi sevmeye bir eğilimi vardır, kendini yıkımdan ve yıkımına yola açacak olan her şeyden uzak tutar...Ve Stoalılar bunu şöyle kanıtlar: Hazzı ya da acıyı tatmadan önce yavrular...Kendileri için yararlı olanı arayıp, zararlı olandan kaçarlar...Doğalarına bağlı kalmayıp, yıkımdan çekinmeselerdi böyle olmayacaktı...Öte yandan, kendilerine ilişkin bilince sahip olmasalardı, herhangi bir arzuları olmazdı...Buradan çıkarılması gereken sonuç, kendini sevmenin doğru bir ilke olduğudur...

Bütün büyük işler, küçük başlangıçlarla olur...

Bütün insanlarda ortak olan akıldan hukuku türetmektir...

Cumhuriyet (res publica), halkın işidir (populi res); halk, herhangi bir şekilde bağlantılı tüm insan gruplarını değil, ancak hukuk ve haklar konusunda ortak bir anlaşmaya varmış, karşılıklı menfaatlere katılmaya istekli birçok insanın bir araya gelmesidir.

Çalışarak ün kazananların sayısı, doğuştan ünlü olanlardan daha fazladır...

En kötü barış, en haklı savaştan daha iyidir...

Herkes hata işleyebilir, sadece ahmaklar hatalarında ısrar eder....

İçinde kitap olmayan bir oda ruhsuz bir beden gibidir...

İnsan iki şey için doğmuştur; düşünmek ve eyleme geçmek!..

İnsan ne kadar yükselirse, gönlü o kadar alçalmalıdır...

İnsana: “Kendini bil!” denilmesi, yalnız gururunu kırmak için değil, değerini de bildirmek içindir...

İyi bir dost ikinci bir “ben”dir...

Roma neden yıkıldı?” sorusuna Cicero’nun cevabı: Çok ve güzel konuştuk, fakat bilgisizdik!..

Sahip olduğundan fazlasını istemeyen insan zengindir...

Şeref ve doğruluk adaletin temelidir.
Orijinali: Justitia fundementum est fides...

Yalnızca kendimiz için doğmadık ve yalnızca kendimiz için yaşamıyoruz...

Yasa, yapılacak ve yapılmayacak olanı buyuran yüce akıldır...O doğanın gücüdür, o ruhtur, bilgenin aklıdır, adaletli olanla olmayan arasındaki ölçüdür...

Zorluklar ne denli büyük olursa, zafer de o denli büyüktür...


Nihil itaque amplius nostrum est quod nostrum dico artis est. (Cicero) Gerçekten bizim olan hiçbir şey kalmamıştır; bizim dediğimiz, yapma bir şeydir.