Kafka 9 Kasım 1903 tarihli mektubunda yalnızlık, tek başınalık ve korkunun kaynağını şöyle dile getirir:

Ormanda yolunu yitirmiş çocuklar gibi terk edilmişlik içerisindeyiz. Önümde durup bana baktığında ne sen benim acılarımı anlıyorsun, ne de ben seninkileri. Ve senin önünde kendimi yere atsam, ağlasam ve anlatsam bile, biri sana cehennemi sıcak ve korkunçtur diye anlattığında cehennem hakkında ne bilirsen, benim hakkımda da ancak onu bilirsin…

Çeviri   Ahmet Cemal