Sonra çocuklar yeterince büyük olmadıkları için kızar, onlar büyüyünce
daha mutlu olacağımıza inanırız. Bundan sonra, ergenlik dönemlerinde
çocuklarla uğraşmamız gerektiği için öfkeleniriz.
Kendimize, çocuklarımız bu dönemden çıkınca daha mutlu olacağımızı, yeni
bir araba alınca, güzel bir tatile çıkınca, emekli olunca, yaşantımızın
dört dörtlük olacağını söyleriz.
Gerçek ise şu andan daha iyi bir zaman olmadığıdır. Eğer şimdi değil ise
ne zaman? Hayatınız her zaman mücadelelerle dolu olacaktır. En iyisi
bunu kabul edip her ne olursa olsun mutlu olmaya karar vermektir. En
sevdiğim sözlerden biri Alfred D. Souza’ya aittir. Der ki:
“Uzun zamandan beridir hayatın -gerçek hayatın- başlamak üzere olduğu
izlenimine kapılmıştım. Fakat her zaman yolumun üzerinde bir engel,
öncelikle erişilmesi gereken bir şey, bitmemiş bir iş, hizmet edilecek
zaman, ödenecek bir borç oldu. Sonra hayat başlayacaktı. Sonunda anladım
ki bu engeller benim hayatımdı.”
Bu görüş açısı, mutluluğa giden bir yol olmadığını gösterdi. Mutluluk
yoldur, öyleyse sahip olduğunuz her anın kıymetini bilin ve mutluluğu,
vaktinizi harcayacak kadar özel biriyle paylaştığınız için, ona daha
fazla değer verin. Unutmayın, zaman hiç kimse için beklemez. Öyleyse;
Okulu bitirene kadar,
100 milyar kazanana kadar,
Çocuklarınız olana kadar,
Çocuklarınız evden ayrılana kadar,
İşe başlayana kadar, evlenene kadar,
Cuma gecesine kadar,
Pazar sabahına kadar,
Yeni bir araba, ya da ev alana kadar,
Borçları ödeyene kadar,
İlkbahara kadar,
Yaza kadar,
Sonbahara kadar,
Kışa kadar,
Maaş gününe kadar,
Şarkınız söylenene kadar,
Emekli olana kadar,
Ölene kadar…
Mutlu olmak için içinde bulunduğunuz “an”dan daha iyi bir zaman olduğuna karar vermek için beklemekten vazgeçin.
Mutluluk bir varış değil, bir yolculuktur. Pek çokları mutluluğu
insandan daha yüksekte ararlar, bazıları da daha alçakta. Oysa mutluluk
insanın boyu hizasındadır.
Unutmayın, yarın kimseye vaad edilmemiştir.
Murathan Mungan