Gücüm olsaydı kürek çekerdim. Ama tükenmiştim. Ancak bir iki dakika ayakta durabiliyordum. Kıyıdan iki günden az bir uzaklıkta bulunduğuma inanarak avucuma biraz su aldım ve güneş ciğerlerime gelmesin diye sırtüstü uzandım salın kenarına. Yüzümü örtmedim, çünkü martıların süzülerek uçuşlarını izlemek istiyordum. Dar bir açıyla ufka doğru dalıyorlardı. Saat bir olmuştu ve ben zoraki yolculuğumun beşinci günündeydim. Olay saat tam kaçta oldu bilmiyorum, ama beşe yaklaşıyordu sanırım. Yukarıda söylediğim gibi uzanmıştım ve köpekbalıklarının gelişinden önce salın içine çekilmeye hazırlanıyordum. El kadar bir martı yavrusunu salın çevresinde uçarken gördüm ve bir süre sonra yattığım kenarın karşısına kondu. Ağzım sulandı. Kuşu yakalamak için bir şeyim yoktu. Ellerim ve açtığımın bilediği kurnazlığımdan başka bir şeyim yoktu. Öteki martılar yok olmuştu. Yalnızca parlak tüylü, kahverengi ve salın kenarında sıçrayıp duran bu yavru martı kalmıştı.
Haber 28 Şubat 1955'te öğrenildi: Kolombia Deniz Kuvvetlerine bağlı
Caldas adlı bir muhribin mürettebatından sekiz kişi Antiller denizinde
fırtınaya tutulan bu muhripten denize düşüp kayboldu. Mobil kenti
tersanelerinde onarıldıktan sonra Alabama'dan ayrılıp Cartagenaya
gitmekte olan muhrip, faciadan yüz yirmi dakika sonra bu limana ulaştı.
Panama Kanalının denetiminden sorumlu Birleşik Devletler askeri
birliklerinin ve Güney Karaibler bölgesindeki öbür yardım kuruluşlarının
da katılmasıyla kazazedelerin aranmasına hemen başlandı. Dört gün sonra
aramalar durduruldu ve bu kayıp denizciler resmen ölmüş kabul edildi.
Ama bu kayıp denizcilerden biri, bir hafta sonra Kuzey Kolombia'da ıssız
bir kumsalda can çekişir durumda bulundu. Luis Alejandro Velasco adlı
bu denizci on gün yemeden içmeden, başıboş bir salda kalmıştı. Bu kitap,
onun başından geçenlerin öyküsüdür.
-Gabriel Garcia Marquez-
