07 Şubat 2017

Friedrich Nietzsche - Deccal

İyi nedir? - İnsanda güç duygusunu, 
güç istemini gücün kendisini yükselten her şey.

Kötü nedir? -
Zayıflıktan doğan her şey.

Mutluluk nedir? -
Gücün büyüdüğü duygusu 
- bir engelin aşıldığı duygusu.

Doygunluk değil,
daha çok güç; genel olarak barış değil, 
savaş; erdem değil, yetenek (Rönesans tarzı erdem, virtit, moralinsiz erdem).

Zayıflar,
nasibi kıtlar yıkılıp gitmelidir: bizim insan sevgimizin baş ilkesi. Ve onlara yıkılıp gitsinler diye de yardım edilmelidir.

Herhangi bir günahtan daha zararlı olan nedir?  
- Nasibi kıtlara, zayıflara duyulan acımadan doğan eylem - Hıristiyanlık. 


Önsöz 
Bu kitap en azlarındır. Belki de onlardan hiçbiri yaşa mıyor daha. Onlar benim Zerdüşt'ümü anlayanlar olacaklar: kendimi daha bugünden işitilecek kulaklar bulanlarla nasıl karışhrabilirdim ki? Ancak öbür gündür benim olan. Kimileri öldükten sonra doğar. 
 
Kişinin beni anlamasının, hem de zorunlukla anlamasının koşulları - bunları pek iyi bilirim. Benim yalnızca içtenliğime, tutkuma dayanabilmek için, düşünsel konularda katılık kertesinde dürüst olması gerekir kişinin. Dağlarda yaşamaya alışkın olması gerekir - çağın siyasetinin ve halkların çıkarcılıklarının sefil gevezeliğini kendi altında görmeye. Aldırmaz olmuş olması gerekir, hiç sormaması gerekir, doğruluk yararlımıdır diye, bir kötü kader olup çıkar mı diye ... Bugün kimsenin sorma yürekliliğini göstermediği sorulara sertliğin verdiği yatkınlık; yasaklanmış olana yüreklilik; labirente önceden belirlenmişlik. Yedi yalnızlıkta edinilmiş bir deneyim. Yeni bir müzik için yeni kulaklar. En uzaklar için yeni gözler. Şimdiye dek sağır kalınmış doğrular için yeni bir vicdan. Ve yüce üslubun iktisat istemi: gücünü, heyecan lanmalarını derli toplu tutmak. .. Kendi kendine saygı; kendi kendine sevgi; kendi kendisi karşısında koşulsuz bir özgürlük...
 
İşte! Bunlardır benim okurlarım ancak, benim sahici okurlarım, benim önceden belirlenmiş okurlarım: geri kalan neye yarar ki - geri kalan insanlıktır yalnızca. Kişinin gücüyle, ruhunun yüksekliğiyle insanlığa tepeden bakması gerekir - horgörüsüyle . . . Friedrich Nietzsche