Haydar Ergülen - Kağıt / İdiller Gazeli

Kağıttan ayrılıyorum, burda terkediyor beni 

yurdum, burdan ötesi zarfını ağırlaştırıyor 

son defa yerine çok yazılmış bir mektubun, 

kestim dallarını çünkü arkadaşlarımın 

eski sözlerimin yetişemeyeceği bu kayık nasılsa 

taşır beni, nasılsa benden once de varılmış 

o sahili bulurum, varsın karşıma çıksın 

peşinde olduğum şehir, benim de suçum bu 

olsun, kağıttan daha ağır olamaz ya, 

ev ödevi gibi oturduğum şehirlerdeki 

yokluğum: şehrin mektubu gelme bana 

elveda Gözdemi bir cümle daha terkediyor 

- o cümleyi çocukluğum için kurmuştum

- çocuk ki kaybolmuş bir şiirin nakaratıdır 

onu terkediyorum, beklemediğim bir mektubu 

terkeden ve terkederken beni ıssız 

adası arkadaşlığın, bu gövdeye taşınacak 

eski bir ruh arıyorum, bu kağıttan kaygıyı 

susturacak ağır bir söz arıyorum, çoğu bana 

sayılsın, boş kalsın kağıtta bir yerim varsa 

Boşluğuna kıyacağım ne kaldığı kağıttan başka? 

 İdiller Gazeli

gözlerin yağmurdan yeni ayrılmış
gibi çocuk, gibi büyük, gibi sımsıcak
sen bir şehir olmalısın ya da nar
belki granada, belki eylül, belki kırmızı
gövden ruhunun yaz gecesi mi
ne çok idil, çok deniz, çok rüzgâr
çocukluğun tutmuş da yine âşık olmuşsun
sanki bana, sanki ah, sanki olur a
aşk bile dolduramaz bazı âşıkların yerini
diye övgü, diye sana, diye haziran
heves uykudaysa ruh çıplak gezer
gazel bundan, keder bundan, sır bundan
gözlerin şehirden yeni ayrılmış
gibi dolu, gibi ürkek, gibi konuşkan
hadi git şehirler yık kalbimize bu aşktan.