Ahmet Telli - Soluk Soluğa

  I

Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
ama atıldı yine de yeni serüvenlere
Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya
durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı

Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı
-ki onlar daima birer yalnızdırlar

Nerde doğmuştu ve ne zaman kopup
gitmişti o kentten anımsamıyor artık
Hangi sokaktaydı ilk sevgili ve halâ
sürüp gider mi ilk öpüşmenin esrikliği
Gizlice buluşmaya gelen ve ölürcesine
korkular geçiren o kız nerdedir şimdi
Sensiz olursam yaşayamam diyen
o liseli kız hangi kentte geldi
ve o sarışın
o afeti devran bekler mi hâlâ
atlas yataklara sererek yaşamanın anlamını

Üşüten bir acıydı belki her ayrılık
her yolculuk yangınların başladığı yereydi
ama vakti olmadı hesabını tutmaya
aşkların, ayrılıkların ve anıların
İstese de kalamazdı vakti gelince
geyik sesleri yankılanınca yamaçlarda
yürek burkulması ve hüzün ve keder
aralıksız doldururdu acıların bohçasını
Dudaklarında öpüşlerin gül esmerliği
içinde kıpırdanıp durur ufuk çizgisi
Ay bile soğuktur o zaman
bir buz parçasıdır
Çaresiz çıkılacaktır o yolculuklara
Ki bir ömrün karşılığıdır serüvenler
Biraz da serüvendi yaşamak
belki yatkındı büyük yolculuklara
ki serüvenler daima büyük aşklar
ve büyük yolculuklarla başlar
Anıları, aşkları ve bir kenti
bırakıp gidebilirdi apansız
Apansız başlardı yolculuklar
hangi saatinde olursa olsun günün
ve hep kar yağardı nedense
durmadan kar yağardı yol boyunca
ve nasılsa yok olup giderdi hüzün
kent görünmez olunca arkada
Ne bir veda sözcüğü dökülürdü dudaklarında
ne de dönüp bakardı geriye bir kez olsun 

Ne zaman yollara düşse biterdi acılar

gül yüzlü sular fışkırırdı toprağın karnından

kavaklarsa oynak bir çingene kızı

her kıpırdanışında açılıverir uzun ince bacakları

Mekân tutmak ve her akşam aynı ufukta

güneşin batışını görmek ölümdür biraz

ölümdür biraz hep aynı yatakta

aynı kadınla sevişerek sabaha varmak

Kitapları hep aynı raflara sıralamak

aynı eşyayı kullanmak eskimektir biraz

soluk soluğa yaşamalı insan

her sabah yeni bir şeyler görebilmeli

ve cehenneme dönse de bütün bir ömür

mutlaka bir şeyler değişmeli her / gün

Ey o büyük yolculukların ürperten heycanı

okyanus dalgalarının sesleriyle dol bu ömre

ölüme ve aşka durmadan kement atan

serüvenlerle geçsin yaşamak

Buz tutmuş bir dünya ortasında

yollara düşerdi

dolardı yüreğine

çıkarıp atardı o zaman deli bir ırmağa

ne kalmışsa bir önceki serüvenden

Soluk soluğa yaşardı kentleri, aşkları

bağlanacak kadar kalmadı hiçbirinde

pervasız bir acemi, bir çılgın

soyu tükenen bir bilgeydi belki

O yalnız kaybetmesini öğrendi ömründe

avucundan dökülen kum taneleriydi her şey

ne bir serseriydi ne de yılgın bir savaşçı

ama kendi kafasıyla düşünen ve hakkında

ölüm fermanları çıkarılan biriydi belki

Sevince deli gibi severdi

pervasız severdi sevince

dövüşmek ancak ona yakışırdı

ona yakışırdı aşklar ve yolculuklar

yoktu bağlandığı herhangi bir şey

bulutlar gibi çekilip giderdi seslerin arasından

Ne bilir ömrün değerini bir çılgın

yalnızca kendini yaşamayı nerden bilebilir

ve başarısız eylemler çağında o

kaçabilir mi binlerce kez ölmekten

Yerleşik yargıları olmadı hiç

kurmadı güzel gelecek düşleri

nerde bir yangın, nerde tehlike

o mutlaka ordaydı birdenbire

Dinsizdi, özgür sayılırdı belki

ama bağlanmadı özgürlüğe de

Hiçbir yerde yeterinden çok kalmadı

beklemedi anılar sarnıcının dolmasını

şikayetsiz yaşadı yaşadığı her günü

yoktu yüreğinde pişmanlıkların izi

Ayrıntıların izi kalmamış artık

üst üste yaşanmamış ayrılıklar

ve bir bulut gibi sıyrılıp gidilmiştir

dağların, denizlerin üzerinden

Geride kalan ne varsa soluktur şimdi

titreyen kandiller gibi sönmek üzeredir

(ve her yıl biraz daha harabeye dönen

o eski konaklar gibidir anılar

gül bahçeleri, sessiz koru ve orman

yabanıl otlar içinde kaybolur gider)

Belki bir sağanak boşanır apansız

yüzyıllık bir yağmur başlar

ve sinsi bir hastalığa dönmeden alışkanlıklar

yok olup gider her şey, belki kül olur

Hırçın bir okyanustur yürek

dar gelir ufuk ve mutludur çevreni

anılarsa birer çıban izidir

yaşanmaz onların ölgün gölgesinde

Durgun bir su gibi aktı mı yaşamak

ve zaman uysal bir kısrak gibi dinginleşti mi

anısız kalınmıyor artık ne yapılsa

kuşatıyor yolları, aşkı ve ömrü

bekleyişleri kemiren çakal sesleri

Oysa bütün köprüler yakılmalı ayrılıklar vakti

ve herhangi bir şeyle eşit olmaksızın

yollara düşmeli habersiz ve sessiz

Çürük bir diş gibi kanırtıp kentleri

dünyanın ağzını kanlar içinde bırakmalı

Bir ömrün olgunlaştıramayacağı

acemilikler toplamı ve bir çılgın

boyun eğmedi kendine bile

seçme zorunda kalmadı yaşamayı

Nasıl bağlanmadıysa yere ve zamana

bağlanmadı kendine de ömür boyu

dağlara tırmanan atlar gibi

suluk soluğa yaşamak istedi dünyayı

bir şahan gibi bulutlara kurdu

dumanlı sevdaların yörük çadırını

sıradan bir gezgin değildi hiç

dövüşür gibi yaşadı yolculukları

belki korkusuz sayılmazdı büsbütün

korkardı korkulara düşmekten zaman zaman

Ve bütün gemileri yakıp

yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla

mutlu muydu, hiç düşünmedi böyle şeyleri

umutlardansa nefret etti daima

Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı

ama atıldı yine de yeni serüvenlere

Pervasız acemi, bir çılgın

soyu tükenen bir bilgeydi belki

Ama bir şey vardı yine de

başarısız ihtilallerden kendine kalan

Soluk Soluğa II

Büyük aşklar yolculuklarla başlar
ve serüvenciler düşer bu yollara ancak

Onlar ki dünyanın son umudu
soyları tükenen birer çılgındırlar

Ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında
Ölümle alay ederler sanki

Nerde beklenirse ordaydılar
bir kez bile gecikmediler ömür boyu

Neydi onları ordan oraya
savurup duran şey

Onları daima yalnız kılan
neydi bu yaşam denilen gürültüde

Her dilden bir adları vardı onların
ama hiçbir ülkenin kimliğini taşımadılar

Sarışındılar belki de esmer
yani birçok yüzün bileşkesi

Ne altın arayıcısıydılar
ne de aylak bir gezgin

Vurulup düşseler de her kuşatmada
serüvencidir onlar ve hiç ölmezler

Ki onlar hep yalnızdır ve her nasılsa
Bulurlar heder olmanın bir yolunu

Onlar ki bu dünyada
kahraman olmaya mahkumdurlar

Sislenen anılar kaldı bize onlardan
renkleri bozulup duran solgun anılar

Nasıl yazmalı ki silinip gitmesin
bulutlar gibi çekilmesin gök boşluğuna

Bileği güçlü ve gözüpek avcılar mıydı
onları kuşatıp yeryüzü cennetinden atan

Yoksa kendini tüketen hüzünler miydi
vurulup düştükçe ışığını karartan

O serüvenlerin günlüğü tutulmadı
yazılmadı o insanların destan şiiri

Parça parça ettirilseler bir kartala
(ki sanırım böyle oldu sonları)

Fışkırır yüreklerinden
başarısız ihtilallerin yangınları